Canasaricus

Het dagboek van Toontje,

de jongste schrijver ter wereld: deel 1 Waar is de papa?

 

“Waar is de papa? Waar is de papa?” Denkt mijn vader nu echt dat hij weg is omdat hij zijn hand voor zijn ogen houdt? Ik ben niet dom, hoor. Misschien kan ik mij best eventjes voorstellen: mijn naam is Toon en ondertussen woon ik al zo een 3 maand in dit huis. Daarvoor heb ik gedurende negen maanden tamelijk klein gewoond. Waar ik die negen maanden heb gewoond, dat was zeker niet geschikt voor mensen met claustrofobie!

Tja, en plots na zo een week of 40 gebeurde er iets… een soort aardbeving, ik legde een lange weg af zonder dat ik dat zelf wilde. En plots zag ik het licht, een vrouw met haar benen open die later mijn moeder bleek te zijn, een man die net van het toilet kwam en tamelijk bleek zag (het bleek mijn vader te zijn) en nog twee mensen met een groen masker voor hun mond, waarschijnlijk om niet herkend te worden als er iets mis zou gaan.

Die leuke mensen vonden het ook nodig mij de naam ‘Toon’ mee te geven (voorlopig noemen ze me zelfs Toontje, kan het nog erger?) en dat terwijl ik al negen maanden Pieter heette. Eerst dacht ik nog dat ze mij niet moesten hebben omdat ze mij naar een zaal brachten met allemaal soortgenoten van mij en dat terwijl mijn pappie en mammie naar huis gingen.

 

Gelukkig maakte ik daar meteen een paar vrienden: de Johan die het wereldrecord huilen probeerde te breken of Elsje die bij hoog en laag beweerde dat Brugge kampioen voetbal ging worden.

Ik heb daar ook de schrik van mijn leven gehad toen ze mij in een soort oven wilden steken, ik dacht echt dat ik er geweest was. Na een paar dagen kwamen mijn “mammie” en mijn “pappie” mij dan toch halen, waarschijnlijk vonden ze mij al bij al nog sympathiek.

De eerste weken in mijn nieuwe thuis waren echt niet om mee te lachen: tientallen, honderden mensen kwamen “mij bezoeken”. Ze wilden mij eens aanraken, eens vastpakken. Een oud vrouwtje met nog een tand of drie en een tiental snorharen- daarna nooit meer gezien- wilde me zelfs kussen. Je zou voor minder huilen.

 

(door Toontje, opgetekend door Canasaricus)