Tegen de wind in Het leven is als tegen de wind in pissen: je doet maar zonder erbij na te denken. Je beseft pas dat je verkeerd bezig bent wanneer het te laat is. En later zal je je het incident herinneren als "de wind stond verkeerd", waardoor het beslist niet de laatste keer is dat je met spatten op je broek eindigt.

Als je even terugblikt op je hele leven, moet je jezelf toch de vraag stellen hoe je leven er nu had uitgezien moest je andere beslissingen genomen hebben. En moesten andere gebeurtenissen je levenspad gekruist hebben.

Ten eerste geloof ik niet in het lot. Als er een weg voor je uitgestippeld is, zou je er na een avondje goed doorzuipen toch van afwijken. Laat me bij het begin beginnen. Hoe zou mijn leven er uitzien moest ik geen Y-chromosoom gekregen hebben maar het bij XX gehouden hebben. Nee, ik heb het hier niet over een film met Vin Diesel, maar over genetica. Zou ik Vin dan nu een lekker stuk gevonden hebben? Zou ik een natte poes gehad hebben na het bekijken van XXX? Hopelijk zou ik dan wel zo slim geweest zijn om geen luchtig wit slipje en een witte broek te dragen, anders zou ik achteraan natte plekken hebben, zoals een vent die tegen de wind in heeft staan pissen.

Welk formaat zouden mijn borsten hebben? Ik gok op B85, stevige ietwat puntige borsten met fijne rose tepeltjes. Dat zou me wel staan. En hopelijk een meisjesachtig gezicht, anders zou ik een beetje lijken op Koen Buyse in de videoclip van Zornik. Een fijn klein neusje, grote ogen en lange blondbruine lokken. Ik zal het hier maar bij houden want misschien gaan sommige mannenharten al wat sneller beginnen slaan.

Wat mij wel opgevallen is, is dat vrouwen meer stilstaan bij kleine dingetjes, waar wij mannen helemaal niet bij nadenken. Ooit al een vrouw tegen de wind in weten pissen?

Misschien had ik beter psychologie gestudeerd en mijn leven gewijd aan het opklaren van het enige mysterie dat nog niet is blootgelegd - of dan toch niet figuurlijk - door de man: de vrouw. Vrouwen zijn theoretisch gezien blijkbaar complexer dan het universum, atomaire structuren en artificiële intelligentie via neurale netwerken. Voor wetenschappelijke doeleinden heb ik daarom besloten een poging te doen mij in de vrouwelijke psyche te begeven en het grote mysterie te proberen doorgronden... Mijn naam is Wanda.

 

Het is zaterdagavond en ik zit in de discotheek achter een mij getracteerde wodka-Redbull rustig af te wachten welke jongens zich die avond weer komen uitsloven om mijn aandacht te krijgen. Te oud, te lelijk, te lawaaierig, te dronken... Er hebben al wel enkele knappe boys naar me zitten lonken, maar ik beperk mijn geëmancipeerde houding enkel tot de voordelen ervan.

Net zoals mijn betovergrootmoeder in haar jonge tijd blijf ik braafjes zitten afwachten. Uiteindelijk komt er een jongen op me af... Een beetje een Italiaans machotype. Hoewel ik iedereen wijsmaak dat ik op lieve en gevoelige jongens val en ik het uiterlijk niet zo belangrijk vind, val ik eigenlijk wel op knappe machotypes met een vlotte babbel. Hij begint te praten tegen me: "Ciao, jij bent het mooiste meisjes dat ik hier ooit al gezien heb.

" Hmm, hij vindt me mooi! "Dank je.", antwoord ik, waarna ik ongeïnteresseerd lijkend mijn hoofd draai. Hij volgt mijn hoofd: "Laat me die mooie kijkers eens zien, prachtige bloem." Oohh ik begin te smelten, wat een lieve jongen. Die woorden warmen me nog sneller op dan lasagna in de microgolfoven. I

n al mijn goedheid schenk ik hem een halve glimlach. "Wil je nog wat drinken misschien schat?" Wat een kontje... Ik heb toch geen witte broek aan hoop ik? "Wodka-Redbull graag." Oh nee, daar heb je Tiffany. Zoals gewoonlijk is ze weer opgetut als een hoer. Ik spring van men stoel. "Heey, Tiffany!" Ik neem haar handen vast en geef haar 3 zoentjes. "Ik ben blij dat je er eindelijk bent!" "Ik ook, ik kon je niet langer missen meisje!" Domme trut. Plots draait ze zich ook naar Don Juan, "En wie is dat, stel me eens voor?" "Wel...", begin ik. Hij onderbreekt me abrupt: "Hey blue eyes, ik ben Antonio, maar jij mag me sjoeke noemen." Ze giechelt wat verlegen, maar toch opvallend genoeg.

Oh boy, wat een snol... Een half uurtje later zie ik Tiffany en Antonio op de dansvloer. Met zo'n benen zou ik toch geen rokje durven aandoen. Ik zie haar lachen met wat hij haar toefluistert. De slet! Ik vraag me af wat die Antonio bij een trut als Tiffany staat te doen. Was het hem dan niet opgevallen dat ik stapel op hem was? Jongens kunnen toch zo dom zijn. Waarom begrijpen ze nooit wat een meisje bedoelt? Terug in mijn eigen lichaam... Ik moet toegeven dat het experiment me zwaar viel. Ik begon zelfs al wat buikpijn te krijgen omdat mijn regels doorkwamen. En ik voel me toch enigszins verward.

 

De denkwereld van man en vrouw bevinden zich duidelijk in verschillende regionen. Het begon iets te complex te worden allemaal.

Misschien zijn wij mannen wel te gemakkelijk en iets te vaak een open boek? Waarom zeggen we eigenlijk altijd wat we willen en wat we voelen? Het nadeel dat wij natuurlijk wel hebben, is het feit dat we om de 7 seconden aan sex denken. Waardoor ons denkvermogen al een beetje ingeperkt wordt. En telkens er een totempaal in onze broek pronkt, verminderen de bloed- en dus ook zuurstofconcentratie in onze hersenen. Laten we dit makkelijkheidshalve het Pocahontaseffect noemen.

Het word mij al een beetje duidelijker dat we de capaciteit van onze hersenen die overblijft horen te sparen; geen hersenactiviteit verspillen aan b.v. urenlang doelloos shoppen. Het word me ook plots duidelijker waarom oudere mannen zogenaamd wijzer zouden zijn, hun capaciteitsinperking zal beduidend lager liggen.

 

Ik geef toe dat het een wat zware column was dit maal. Begonnen bij levensfilosofie, daarna de overgang naar de psyche van de vrouw, afgewerkt door een analyse van het menselijk brein. Maar na het bestuderen van de materie van het laatste hoofdstuk, in combinatie met enkele factoren uit het voorlaatste, ben ik tot een zware wetenschappelijke doorbraak gekomen! Het feit dat vrouwen dieper nadenken over simpele dingen, in combinatie genomen met de stelling dat sexuele gedachten verdere hersenactiviteit beperken, leidt tot een schokkende conclusie: vrouwen denken constant aan sex achter het stuur!

Het dagboek van Toontje,

de jongste schrijver ter wereld: deel 1 Waar is de papa?

 

“Waar is de papa? Waar is de papa?” Denkt mijn vader nu echt dat hij weg is omdat hij zijn hand voor zijn ogen houdt? Ik ben niet dom, hoor. Misschien kan ik mij best eventjes voorstellen: mijn naam is Toon en ondertussen woon ik al zo een 3 maand in dit huis. Daarvoor heb ik gedurende negen maanden tamelijk klein gewoond. Waar ik die negen maanden heb gewoond, dat was zeker niet geschikt voor mensen met claustrofobie!

Tja, en plots na zo een week of 40 gebeurde er iets… een soort aardbeving, ik legde een lange weg af zonder dat ik dat zelf wilde. En plots zag ik het licht, een vrouw met haar benen open die later mijn moeder bleek te zijn, een man die net van het toilet kwam en tamelijk bleek zag (het bleek mijn vader te zijn) en nog twee mensen met een groen masker voor hun mond, waarschijnlijk om niet herkend te worden als er iets mis zou gaan.

Die leuke mensen vonden het ook nodig mij de naam ‘Toon’ mee te geven (voorlopig noemen ze me zelfs Toontje, kan het nog erger?) en dat terwijl ik al negen maanden Pieter heette. Eerst dacht ik nog dat ze mij niet moesten hebben omdat ze mij naar een zaal brachten met allemaal soortgenoten van mij en dat terwijl mijn pappie en mammie naar huis gingen.

 

Gelukkig maakte ik daar meteen een paar vrienden: de Johan die het wereldrecord huilen probeerde te breken of Elsje die bij hoog en laag beweerde dat Brugge kampioen voetbal ging worden.

Ik heb daar ook de schrik van mijn leven gehad toen ze mij in een soort oven wilden steken, ik dacht echt dat ik er geweest was. Na een paar dagen kwamen mijn “mammie” en mijn “pappie” mij dan toch halen, waarschijnlijk vonden ze mij al bij al nog sympathiek.

De eerste weken in mijn nieuwe thuis waren echt niet om mee te lachen: tientallen, honderden mensen kwamen “mij bezoeken”. Ze wilden mij eens aanraken, eens vastpakken. Een oud vrouwtje met nog een tand of drie en een tiental snorharen- daarna nooit meer gezien- wilde me zelfs kussen. Je zou voor minder huilen.

 

(door Toontje, opgetekend door Canasaricus)

 

Dit is het begin van een kutverhaal. Zomaar een opsomming van opsommigheden dus. Een aap die in je mouw zit wil er uit, gewoon omdat het een oude veel te warme stinkjas is. Het ligt dus allemaal aan je jas en dus niet aan jou.

Nog zoiets: een seksueel gefrustreerde ezelin op de slachtbank. Wat heeft die ezelin er aan om op zo’n moment aan seks te denken: geen fuk waarschijnlijk, maar ze zit niet met haar kop bij de bijl die op dat moment omlaag suist. Of wel natuurlijk. Geblaat van de bovenste plank. Een schaap in de boekenkast pakt een pistool en schiet zichzelf door z’n kop. De kogel gaat door en treft het Mariabeeldje op het dressoir. Zij huilt tranen en laat van schrik haar blaas leeglopen. Leeglopen, dat is wat de landloper niet kan, terwijl hij meer loopt. Het is allemaal zo moeilijk door de simpelheid. Neem nu bijvoorbeeld de haven: daar komen schepen aan met het doel om weer weg te gaan.

En toch werken daar mensen. Bijna niet te volgen. Kom ik met een tegenstelling. Toen de huisarts naar huis ging nam hij zijn werk niet mee, zijn titel echter wel. Die hing hij aan de muur en vond het amusant om daar een muziekje bij op te zetten. Hij zette de radio aan en hoorde een ezelin balken en een schaap van de kast vallen. Het tocht kogels. Zoals het woordenboek de vertaling aangeeft, doet een voetballer dit bij een spits. Vaak is dat een spits die goed betaald wordt. Te goed als je het aan een woordenboek vraagt. Maar een opsomming bestaat dus uit sommen waar op iets is gebaseerd.

Een hoop troep op een stapel is ook een berg, alleen niet per definitie een natuurgebied. Wat laf om fikkie, bello te noemen. En dat alleen omdat hij uit het asiel komt. Hij werkte vroeger met schapen. Eén schaap werd depri en schoot zichzelf door zijn kop. Ook de ezelin die fikkie verkrachtte kwam er niet goed vanaf. Hij zou branden in de hel, ach. Hield Maria maar op met op zijn kop te pissen, dan kon hij tenminste lekker slapen.

 

Einde eerste deel.

 

 

 

 

Een provocerend en slecht maar in alle hoedanigheid geënsceneerd beeld welke niet tot zijn of haar (in het vrouwelijkste geval) goed recht zou komen. Een geëvacueerd stel verteld op tv dat hun huis is overspoeld met modder. Zonder al je spullen zul je moeten roeien met de riemen die je hebt, wat vaak dan weer veroorzaakt dat de dikke mensen verdrinken omdat hun broek op de enkels hangt. Zo komt het er dus weer op neer dat de dood van de een, het brood van de ander kan worden. Als we Scuba-diver als beroep laten meetellen dan.

Het leven is zo gecompliceerd door de eenvoud gedeeld door twee. Twee wat, vraag je dan. Althans, ik denk dat je dat vraagt. Want hoe zou ik dat kunnen weten? Ik weet niet eens of je dit wel leest, en zo wel, wie dan? Pfoe he, zit ik gewoon mijn tijd te verdoen. Nu al niet meer, want ik sta er bij. Drinken is leuk, maar meestal noodzakelijk. Geen noodzakelijk kwaad, want dat is poepen. He he, kwaad? Kwaad bestaat niet, alleen als ik mijn vader irriteer. De duivel bestaat niet, in ieder geval, hij belt nooit ofzo. Een geschift persoon bestaat niet uit één laag, ook niet uit twee. Wat de fuk is een laag? Een lager voor een roterende beweging, lagerbier. Linksdraaiend? Whatever. Op de Grond is laag. Joep eet een ijsje. Joep krijgt een kogel tussen zijn ogen. Joep is dood. Einde. Ja, ik weet het. Typisch een geval waarvan de psycholoog zou zeggen: interessant…

 

Einde tweede deel.

 

Trefwoord deze week is educatie.

Het is eens iets heel anders dan het gebruikelijke, leutige gezever en commentaar op de actualiteit, mijn familie, leven en dies meer. Niet dat het de bedoeling is dat ik dat allemaal opgeef, dit is gewoon een, hopelijk, frisse wind. Een simpel experiment dus. Een verhaal.

Onder het mom van educatie, zoals eerder gezegd, zal ik dan maar een klassiek verhaal uit de Griekse mythologie vertellen. Voor je luid 'hell no' roepend deze page sluit, beste lezer, ik beloof je een verhaal van liefde en de typische Griekse tragiek op een verteerbare manier voor te schotelen.

 

Lang geleden ,duizenden jaren voor Johny Depp leefde in het oude Griekenland een bonte verzameling goden van een andere soort dan diegenen die wij dezer dagen aanbidden. Geen Eminems of Tarantino's, de hippe vogels in het antieke Greece hadden namen als Zeus, Hercules, Aprodithe en ga zo maar even verder, want het godenbestand was een tikje uitgebreid.

Goden waren in feite niet zo verschillend van mensen. Toch niet fundamenteel. Ok, ze waren onsterfelijk en mooi, hadden grote machten en mogelijkheden en meer truckjes dan David Copperfield in hun mars (Jezelf in een tijger veranderen, eat that siegfried und roy!).

In hun binnenste waren ze even menselijk als iedereen met hetzelfde spectrum van emoties. Liefde, geluk, medeleven, verdriet, ,jaloezie, haat, afgunst, nijd, geilheid. Niks was hen vreemd daar op residentie Olympus.

Goden die het met goden doen wordt natuurlijk eentonig op den duur, iedere dag spaghetti zou ik ook niet meer willen, zelfs al is het mijn lievelingseten, dan nog zou ik na een tijd snakken naar een frietkraam. En aangezien die goden een groot seksueel libido hadden (Zeus stond bekend als Greek pimp daddy indertijd.) liepen er al gauw heel wat halfgoden, kruisingen en godenkinderen door het land te struinen.

 

Mijn verhaal gaat daarentegen hoofdzakelijk over mensen en het begint zoals de meeste verhalen, die de moeite van het vertellen waard zijn, met een meisje. Hippodameia (Niet te verwarren met rinoceros, dat is een neushoorn!).

Dat Hippodameia een eenzaam meisje was is een even groot understatement als zeggen dat het nieuwe van idool af is. Van een bevallige 'enige' prinses van een koninkrijk als Arkadië zou je verwachten dat alles rozengeur en maneschijn in haar luilekkerleven is.

Het meisje lijkt dan ook alles mee te hebben om gelukkig te zijn. Een luxeleven waar zelfs Hugh Heffner zou van gaan schuimbekken, een jaarlijkse dotatie en op 15jarige leeftijd gezegend zijn met een legendarische schoonheid die goddelijke vormen lijkt aan te nemen in een tijd waar van xtreme make-overs nog geen sprake was.

Hippodameia was de prinses der begeerlijke prinsessen, gezegend met goudblond haar dat rond haar hoofd leek te dansen en glanzen. Ogen die de diepte van blauwe saffieren benaderden en een romige huid die naar de zoetste nectar geurde. Tel daar een schattig snoetje bij en je hebt iemand die zo kan meedoen aan Miss Greek beauty onder het voorzitterschap van sater Igancius Crombéius en ze zou op 1 been winnen.

Om een lange uitleg kort samen te vatten, Hippodameia was, zoals sommigen zouden zeggen, een lekker ding.

 

Alles zou dus ook perfect moeten zijn voor een meisje dat alles heeft, ware het niet dat ze 1 gemis had. Liefde, ware liefde van een jonge man die haar hart begeestert, alles rond haar bemint en 's nachts haar voeten warm houdt. De typische meisjesdroom van maagdelijke onschuld, vurig verlangend naar de prins op de grijze ezel (Arkadië is gekend om zijn ezels-safaritochten.).

Met haar 15 was ze op een leeftijd gekomen, waarop ze ondertussen eens van het wilde nachtleven wilde gaan proeven en een lief wilde opdoen in 1 van de plaatselijke nachtclubs. De meeste meisjes van haar leeftijd waren al van 't straat en die waren niet half zo mooi als zij, maar Hippodameia had 1 probleem.

Om een lief op te scharrelen moest je in het pre-internettijdperk buitenkomen en je in het nachtleven, anex datingscène, mengen. Spijtig genoeg werd dit haar ten stelligste verboden door haar vader Oninomaos . Hippodameia's plaats was binnen de muren van het paleis en nergens anders. Ik hoor velen onder jullie al denken: 'Wat een conservatieve oude, overbeschermende zak!' En dat Oninomaos met zijn 47 niet meer van de jongste was is een feit, dat hij overbeschermend was is een leugen.

Oninomaos was namelijk door de jaren niet onvatbaar voor de toenemende schoonheid van Hippodameia geweest. Hoe meer Hippodameia's schoonheid met het verstrijken van de jaren toenam, hoe grotesker de verliefdheid van Oninomaos voor zijn vlees en bloed werd. Hij raakte geobsedeerd door de gedachte aan het beminnen van zijn dochter en de gedachte van haar met een andere man dreef hem tot randje waanzin, dus sloot hij haar op in de muren van zijn paleis. Het enige mannelijke gezelschap, waarmee ze in contact kwam, was de ouwe paardenmenner, Murtilos, maar die was nog 10 jaar ouder dan hem en spuuglelijk.

Dus zat onze koning safe, nooit zou een huwbare man de hand van Hippodameia krijgen en nog voor haar 18de verjaardag zou ze zich uit pure wanhoop aan zijn voeten werpen en hem een kroost van puur bloed schenken. Hippodameia werd dan wel lichtjes wanhopig, ze besloot zich niet zomaar te laten kennen en plaatste een contactadvertentie in de Griekse streekkrant (en verzond ze met een postduif). Mooie huwbare prinses (15) van welvarend land zkt. edele prins om een kroostrijk huwelijk te bekrachtigen. Moed en goeie relaties met de goden is een must. Gelieve zich aan te melden: Paleisdreef nr. 1 Arkadië. Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje over Hellas (de Griekse wereld) en mede dankzij de beruchte schoonheid van de afzendster van het bericht, die tot ver over de grenzen bejubeld werd, duurde het niet lang voor de eerste gegadigden zich aanmeldden .

 

Oninomaos moet raar opgekeken hebben, toen er plots prinsen met een broek vol goesting op zijn koninklijke drempel begonnen te verschijnen om zijn allerliefste de hand te vragen en haar zo van hem te ontnemen.

Sluw als hij was bedacht hij desondanks een plan om zijn kostbaarste schat in zijn bereik te houden. De gegadigde kreeg de kans op haar hand, als die een opdracht wist te vervullen.

De uitdagende prins moest het in een 1400 kilometer lange wagenrace met 4span paarden naar Korinthe tegen de koning opnemen. Ben Hur was er peanuts bij. Als de uitdager als eerste de meet bereikte, was Hippodameia de zijne, maar als de koning eerder finishte, kreeg de arme prins een speer in de borstkas te verwerken. Nu moet je weten dat die Oninomaos zowat de Oudgriekse Stefan Everts van de paardensport was. Hij had de beste paarden, spoilers en luxevelgen op zijn wagen en de beste paardenmenner ter wereld, Murtilos, aan de teugels.

Tevens had hij nog een truckje achter de hand, Hippodameia herself, de hoofdprijs. Die reed de race mee uit als passagierster in de wagen van de prins. Zodoende had de prins meer oog voor Hippodameia dan voor de daadwerkelijke race en werd de broodnodige concentratie verstoord door overvloedig gebloos ,gestotter en aandacht voor het betoverende meisje.

De koning daarentegen was zo zeker van zijn stuk dat hij de jonge prins een half uur voorsprong gaf. Rustig de tijd nam om een offertje aan Zeus te brengen, hetzij een fruitmand of een doos pralines of een waardebon voor nieuwe gewaden en na een half uurtje stapte hij relax in zijn wagen, waarop de menner volle gas gaf. Korte tijd later werd onder het fluiten van de Griekse versie van Bonanza de stuntelende prins ingehaald. Tam tametamtam tam FETA!!!!!!

De uitdager verloor en kreeg zijn troostprijs, een speer die met kracht door het hart werd gejaagd. Sommigen probeerden te vluchten, maar klaarblijkelijk had die oude koning er ook met televizier-zicht, want van 1000enden meters afstand lanceerde hij zijn wapen en raakte toch doel.

 

Na 12 prinsen en evenveel races en lijken begon Oninomaos het spelletje kotsbeu te worden. Hij hakte van elk van de 12 lijken het hoofd af en spietste die op de hekken aan de paleispoort met een waarschuwing erbij. Als afschrikmiddel kan het tellen, als teken van decoratieve smaak duidelijk niet. We hebben ondertussen dus de prinses in nood ,de bad guy is gekend.

Tijd om onze held te introduceren. Tromgeroffel en een applausje voor Pelops dus, dames en heren. Hoewel gezegend met een naam die best zou schikken voor een pilletje tegen acute diaree, is onze man iemand waar rekening mee te houden valt. Zijn vader Tantalos stond indertijd op erg goeie voet met die vrolijke bende op de Olympusberg, de goden genaamd, en besloot op een avond een feestje te geven voor hen. Om de kennis van de goden te testen en omdat de slager zijn wekelijkse sluitingsdag had en corned beef geen goeie indruk maakt, had Tantalos er niks beters op gevonden dan Pelops klaar te maken, gevuld met truffels. Letterlijk een Steak van de chef.

Met goddelijke voeten moet je niet proberen te spelen blijkbaar, want onmiddellijk wisten de in kleurige gewaden gestopte godheden dat dat vlees niet bepaald van een koosjer lam kwam.

Iedereen deinsde gekrenkt in zijn eer terug, toen zijn drachme viel behalve de godin Demeter die altijd wel de eerste was om een gratis souper te bekomen en reeds op een stuk linkerschouder zat te kauwen, toen iedereen haar vol afgrijzen aanstaarde.

Zeus liet Pelops terug verrijzen en het stuk uit zijn schouder dat gedegusteerd was, werd vervangen door een prothese, gemaakt van ivoor. Tantalos werd verbannen naar de onderwereld, waar hij tot het einde der tijden in een vijver met water moest staan met water tot aan de mond, dat telkens hij drinken wilde, onmiddellijk zakte; en met bomen vol appelen, peren en meer lekkers, die telkens hij ernaar wilde grijpen, hun takken lieten wegzwiepen. Voor eeuwigheid, heerlijkheid zo dichtbij, maar onbereikbaar.

Ik zou hier een opmerking kunnen maken over internet en foto's van allerhande mooie zaken zoals Adriana Lima etc., maar ik besluit het wijselijk te laten. Pelops dus, die opgroeide tot een knappe jonge prins van 26, de Colin Farrel van de antieke beschaving, werd een avonturier van het zuivere soort. Altijd op zoek naar een uitdaging of een mooie vrouw om te beminnen. En laat nu net het verhaal van Hippodameia hem ter oren komen. Win een paardenrace en krijg de nr. 1 babe van Griekenland en een krat Ouzo cadeau! Voor de winnaar van de 24 uur van Sparta paardenrace lijkt het een gedroomde kans.

Bij het paleis aangekomen werd hij echter bevangen door een benepen sluitspier bij het zien van de reeks hoofden op de hekken van de poort. Moed heeft ook zijn limieten en Pelops was blij met zijn hoofd zoals het was, waar het was. Gelukkig kwam op dat moment Murtilos, de paardenmenner, naar buiten om de hoofden hun dagelijkse wasbeurt te geven met de hogedrukreiniger.

Aangezien die mens toch een beetje legendarisch was als beste paardenchaufeur ter wereld, herkende Pelops hem onmiddellijk, terwijl ieder ander een wat oud versleten mannetje zou gezien hebben, een abonnement op het Griekse paardenfanmagazine heeft zo zijn voordelen.

Over Murtilos dient gezegd te worden: hij was dan wel oud, het bleef een man. Hij had dus evident genoeg eveneens een crush op Hippodameia. (Ik begin te begrijpen waarom ze tevens ook geen vriendinnen had.) Zijn loyaliteit tegenover zijn meester was van geen grote aard, hij deed de job enkel om dicht in haar buurt te kunnen vertoeven in de naïeve hoop die iedere verliefde man voelt, hoe onmogelijk ook haar te krijgen.

Oude lelijke Murtilos zonder charme werd door Hippodameia behandeld als een voetveeg, een slaaf die alle grillen, die ze had, inwilligde en geen enkele moeite deed om hem respect of vriendelijkheid te gunnen. Het is een vloek die de meeste puberende meisjes met schoonheid overvalt, het besef dat ze alles van mannen kunnen gedaan krijgen zonder er iets voor te moeten doen. Het weze haar door haar opgesloten toestand vergeven.

Pelops gooide het op een sluw akkoordje met Murtilos. Hij wilde de eer en de winst met behoud van zijn hoofd en dit kon enkel dankzij de hulp van de menner. In ruil kreeg die de helft van het koninkrijk en de huwelijksnacht met Hippodameia cadeau. Murtilos voelde beweging in zijn oude paslood komen bij die gedachte en stemde na exact 0.34 seconden in met een volmondig JA!!!

Murtilos verving de assen van de racewagen met wassen exemplaren en na de nodige formaliteiten, zoals het invullen van verzekeringen en het ondertekenen van een formulier waarin staat dat nabestaanden geen recht hebben op schadevergoeding, kon de race van start gaan. Pellops vertrok een half uur vroeger met Hippodameia, die smoorverliefd op de knappe prins geworden was. Dit was de man van haar dromen, wist ze, degene die haar liefde, trouw en maagdelijkheid zou krijgen.

Oninomaos begon de achtervolging in te zetten en leek zijn gebruikelijke tour de force in te zetten dankzij een heuse nitroboost. Dat was buiten de menner zijn sabotagekunst gerekend, want toen het span zijn inhaalmanoeuvre inzette begonnen de assen te kraken, de wielen begaven het en toen Murtilos met een geniepig lachje uit de wagen sprong, wist Oninomaos hoe laat het was, minder dan 5 voor 12. Als je beseft dat je einde gekomen is, is er altijd nog tijd voor een laatste daad: ,je kunt treuren, erin berusten of doen wat Oninomaos deed.

Hij vuurde een vervloeking op Murtilos af in een daad van wraak. Murtilos zou ooit de dood vinden dankzij de hand van Pelops, nah! Toen zei hij niet veel meer, want de racewagen kapseisde en crashte in de laatste bocht tegen een pilaar die van pas kwam in dit geval. Oninomaos was perte totale. De politie kwam af met hun ezeltjes met zwaailicht om de plaats van het delict af te zetten, verhoren af te nemen en de brokken dode koning bijeen te vegen.

Ook werd een paardenfluisteraar ingeschakeld om de paarden op te vangen die in shock verkeerden. Het was een bewogen avond maar alles liep goed af. De slechte incestueuze koning was niet meer, Pelops en Hippodameia hadden elkaar.

 

Ze leefden nog lang en gelukkig. Ware het niet dat Pelops nog een rekening met Murtilos te vereffenen had, die Pelops als man van eer dan ook afloste.

Het huwelijk tussen de tortelduifjes werd voltrokken en die nacht werd Pelops plaats in de slaapkamer ingenomen door Murtilos. Waarschijnlijk had die wel zijn best gedaan en zich wat opgetut en een bad genomen en de puisten op zijn gat uitgeduwd, maar al die dingen konden niet verdoezelen dat Murtilos niet de man was waar Hippodameia al die jaren naar verlangd had. Hippodameia, nog steeds bloedmooi, 15, getrouwd met de man van haar leven, moest haar maagdelijkheid laten consumeren door een oude man die ze jaren geminacht had. Dit verborg ze echter uit liefde voor Pelops en onderging alles gelaten, ze liet zich vol eergevoel onteren.

Murtilos raakte haar aan, liet zijn vingertoppen over haar zachte huid dansen, kuste haar schouder begerig en maakte haar gewaad los. Zijn handen verkenden dat mooie jonge lichaam, waar hij jaren van gedroomd had, zijn mond beroerde iedere centimeter van haar naakte lichaam en lieten een kwijlspoor na.

Dit was het meisje dat hem jaren als vuil had behandeld en nu was ze van hem, zijn slavin, zijn hoer. Hij kwam in haar en ontnam haar haar onschuld met 1 nietsontziende beweging. Hij kuste haar en bleef haar neuken, teder en zacht was aan hem niet besteed, hij wilde haar zoals hij haar al die jaren had gewild, hard. Hij bleef in haar rammen en genoot van het zicht van de eens zo fiere Hippodameia die nu naakt en hulpeloos de zijne was.

Tranen brandden in Hippodameia's sprankelende ogen, toen ze dacht over de liefde, ze hield van Pelops en als dit de prijs was die ze betalen moest, dan moest dat maar. De oude man bovenop haar zag de tranen vloeien, het was het meest opwindende wat hij in zijn lange leven ooit gezien had en hij kwam klaar. Hij had zijn beloning gehad, het object van zijn affectie was het zijne geweest. Enkel het bloed op de beddenlakens was nog een bewijs van wat geweest was, al wat restte waren herinneringen. Een man hoort dankbaar te zijn met wat hij gekregen heeft, maar zo zitten de meesten niet in elkaar, zo ook Murtilos.

Eens geproefd van Hippodameia, had hij pas echt de smaak te pakken en bleef hij Hippodameia bestoken met avances, geflirt, dubbelzinnige opmerkingen en dies meer. Een rasechte antieke stalker, gelukkig dat er in die tijd geen pc's bestonden of Hippodameia's mailbox was overbelast geraakt.

 

Na een bijna - verkrachting begon het Pelops zijn keel grondig uit te hangen ,hij wilde de oude man weg en vlug. Hij nodigde Murtilos uit om te gaan vissen in het kanaal van Korinthe en begon plots in het water te wijzen. Murtilos begon wat mompelend in het blauwe water te staren toen Pelops de historische woorden " 't is niet omdat ik wijs, dat ge moet kijken hé", uitsprak en de man het water in gooide.

Dat kanaal is niet om te lachen, onaards diep, verraderlijke stroming en zeebeestjes met grote tanden, maar Murtilos wist nog voor zijn verdrinkingsdood een vloekje af te vuren, dat was de trend indertijd. Hij voorspelde ellende voor Pelops en al diens nazaten. Vriendelijke man. Op het vlak van vervloekingen was Murtilos gelukkig een amateur die in zijn examen vloeken indertijd op school glansrijk gebuisd was, dus mistte de voorspelling haar effect. Hippodameia kreeg 23 kinderen en het koppel trok heel wat kindergeld en was lid van de bond van grote en jonge gezinnen.

 

Op een dag zette ze Pelops echter wel aan de deur, nadat ze hem betrapt had met de kindermeid in een spelletje twister zonder kleren. Eveneens heetten twee van hun kinderen Atreus en Thyestes. Die twee broers kregen later een dispuut over een lam. Thyestes kwam op een dag met zijn twee zoontjes dineren bij Atreus om alles uit te praten, maar kreeg uiteindelijk zijn twee zoons als voedsel voorgeschoteld, een recept dat Atreus afgekeken had van grootvader Tantalos. Later werd Atreus vermoord door een andere zoon van Thyestes. Atreus' zoon Agamemnoon won in de Trojaanse oorlog en bij zijn thuiskomt in zijn koningrijk werd hij vermoord door zijn vrouw en haar minnaar, stank voor dank!. Komt dit door de vloek van Murtilos die Pelops' nageslacht vervloekte?

Ik wijt het eerder aan een gezin van 23 kinderen en de opmerking dat het in alle families wel iets is. Tragiek is een onderdeel van liefde. Dit is geen exacte weergave van het verhaal van Pelops, enkel mijn interpretatie.

 

Verhaalwijzigingen en anachronismen zijn louter opzettelijk. Ik had plezier in het schrijven, ik hoop dat u dat had in het lezen. (Mijn basis voor dit stuk was Later dingt Pelops naar de hand van de mooie Hippodameia, dochter van koning Oinomaos van Pisa (in Elis). Aan de koning was voorzegd dat hij zou sterven, zodra zijn dochter zou huwen. Daarom belooft hij haar hand aan degene die hem in een wedren zal verslaan. Pelops koopt Oinomaos' wagenmenner om en deze maakt de wagen van zijn meester onklaar, zodat deze verongelukt en Pelops de wedren en Hippodameia (als vrouw) wint.)