Subtropies zwembad

Nog moe, misselijk, te veel werk, die periode van de maand, de stand van Saturnus ten opzichte van de maan, ja werkelijk alle excuses heb ik al gebruikt om niet mee naar het subtropisch zwembad te gaan. Maar niets gekort, door een vreemde hersenkronkel vindt mijn vrouw dat het huiselijk geluk niet compleet is als ik niet minstens één keer per jaar met haar en de koters naar een zwembad trek.

Wat hebben mensen toch met zwemmen? Dat loopt het godganse jaar te jammeren en te zeiken dat het hier in België zowat iedere dag regent en vanaf het moment dat de zon één dag schijnt: Roooeefff! Met zijn allen als lemmingen het water in.

Kijk, neem nu vissen. Die kennen hun plaats in deze wereld. Al ooit een vis zien wandelen in de Hasseltse Demerstraat op een zonnige dag? Nee, vissen blijven in hun natuurlijke biotoop om de simpele reden dat ze doodgaan erbuiten. Wij mensen sterven ook in water maar één of andere slimmerik ontdekte dat door middel van potsierlijke bewegingen de mens in staat is zich te bewegen in water. Nog later gewaagde men dit een sport te noemen.

Een sport! Rahahahahahahaha! Wat houdt ‘werelds beste topzwemmer over na een palmares van diverse wereldtitels en een kruiwagen vol Olympisch metaal? Een ontwikkeld middenrif en een job als schoenverkoper bij Ambiorix.

Uiteindelijk is de vermalijde dag aangebroken dat ik verplicht wordt met de familie naar het zwembad te trekken. Die ochtend bedenk ik alternatieven die ik liever zou doen dan te gaan zwemmen. De afwas doen, het gras maaien, mijn belastingbrief invullen, naar de tandarts gaan, een televisieprogramma bekijken met Axl Peleman in een panel, mij laten optrekken door middel van kettingen in verse gezette piercings in mijn rug, … (OK, dat van Axl Peleman is overdreven).

Mijn gedachten worden verstoord door de jaarlijks terugkerende zin “Als ge niet wilt moet ge niet mee, hoor”, uitgesproken door mijn vrouw met een gezicht dat boekdelen spreekt. Hoofdstuk 8: Goede seks kunt ge vergeten totdat de kerstboom opgetuigd staat. Ik zeg “ja, ik ga wel mee” goed wetende dat wanneer ik uiteindelijk met een lang gezicht in het water zit ik nog verschillende keren te horen zal krijgen dat ik had mogen thuis blijven en dat ik op vrijwillige basis ben meegekomen. Vrouwen zijn geraffineerde smeerlappen uit de hel.

De ellende begint al in het pashok dat ontworpen lijkt voor smurfen. Als ik me uiteindelijk uit mijn kleren gewurmd heb en mijn Speedo-zwembroek met dode vissen op heb aangetrokken (die zwembroek met zombies er op mag ik niet meer aantrekken van mijn vrouw) kom ik steevast tot de vaststelling dat het kastje waar je je kleren in kwijt moet net groot genoeg is om er mijn Sendra boots in te plaatsen.

Gewillig schuifel ik richting zwembad over de gladde tegels die de mensen het gevoel van “hygiëne” moeten geven. Ik weet beter. Ik waad door een hoogpolig tapijt op basis van voetschimmels.

Na de veel te koude douche treed ik het subtropisch zwembad binnen. Warm, nauwelijks zuurstof, chloordampen dringen binnen in de neus en een oordovend gekrijs en gejoel van over en op elkaar kruipende kinderen en jeugd. De zevende cirkel van Danté’s inferno is eigenlijk niet zo gek ver rijden van thuis.

Als ik mijn eerste voet in het water zet onderdruk ik de gedachte dat iedereen rondom mij al minstens één keer in het water gepist heeft. Het bubbelbad zit propvol pubers. Wist je dat puisten de neiging hebben om spontaan uit te barsten, eenmaal in contact gekomen met warm water? Enkele koppeltjes zitten elkaar te tongen alsof hun leven er van af hangt. Ik besluit te passen voor deze mengeling van kinderpis, etter en voorvocht en strompel naar een rustig plekje in het zwembad onderwijl denkend aan die sukkels die beweren dat die enkele druppels lichaamsvocht niets voorstellen in vergelijking met de enorme watermassa van het zwembad. Diezelfde sukkels die in een andere omgeving dan weer bij hoog en laag zweren bij homeopathie.

Ondertussen heeft mijn humeur een dieptepunt bereikt en kan ik de haatgrimas op mijn gezicht niet meer onderdrukken. In een straal van drie meter durft niemand meer in mijn buurt te komen en de stompzinnige glimlachjes van spelende kindjes verdwijnen spontaan als ze me aankijken alsof ik het oog van Sauron himself op mijn voorhoofd heb staan. Toegegeven, toen zo’n kleine met een rotvaart uitschoof op de gladde tegels en ei zo na zijn schedeltje verbrijzelde op de rand van het zwembad kon er eventjes een glimlach af.

En net wanneer ik het even aangenaam vind en geniet van mijn sociale isolement in het water treedt het golfbad in werking en wipt me van mijn plaats. Golfslagbad, wildwaterbaan, wildwaterglijbaan, het kan niet wild genoeg. Wild is fun, wild is prettig. Vreemd toch dat op de beelden van de tsunami nergens lachende gezichten te bespeuren vielen.

Uiteindelijk kleuren mijn voeten purper en beginnen mijn tenen en vingers in ijltempo te verrimpelen. Ik neem mij voor vooral niet in slaap te vallen en begin in de sierbeplanting te zoeken naar Invasion-of-the-body-snatchers-peulen.