De liefde bloeit op tussen een ongelukkige huisvrouw en een mysterieus zwijgende jongeman die als een nomadische inbreker van huis naar huis trekt. Zonder een overbodig woord vertelt dé Koreaanse regisseur van het moment een ontroerende, elliptische fabel over wraak en liefde.

Geheel geweldloos is 3-Iron niet (met de golfbal als munitie en de `3-ijzer' als wapen), maar toch lijkt de productieve Zuid-Koreaanse autodidact Kim Ki-Duk sinds Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring in een meer romantische en spirituele periode te zijn terechtgekomen. 3-Iron is een fraaie, existentiële fabel over eenzaamheid, pijn, geluk, bezit, het (on)zichtbare en (on)zegbare en natuurlijk over liefde. Tae-Suk is een outsider die, onzichtbaar voor de wereld, logeert in andermans huizen, dat wil zeggen, daar waar de reclamefolders niet worden opgeruimd (de Koreaanse titel Bin-jip betekent `lege huizen'). Hij doet dat als een soort vriendelijk spook: in plaats van rotzooi te maken geeft hij de planten water, doet de was en repareert klokken en weegschalen. Op een dag verblijft hij in een luxe huis met fraaie foto's van een model aan de muur, wanneer hij bespied wordt door datzelfde model, Seon-Hwa, die onder de blauwe plekken zit. Hun liefdesgeschiedenis begint wanneer Tae-Suk naar de golfattributen grijpt om de mishandelingen van de echtgenoot te stoppen en Seon-Hwa achter op zijn motor springt. Samen zetten ze zijn manier van leven voort. In ieder nieuw huis, elk met zijn eigen bijzonderheden, lijkt hun relatie sterker te worden. En al die tijd hebben ze nog geen woord gewisseld - 3-Iron is bijna een zwijgende film. Wanneer ze tegen de lamp lopen, komt Tae-Suk in de gevangenis en moet Seon-Hwa terug naar haar man. Is er nog plek voor hun liefde? (GT)