NAVIGATIE
• Freetime overzicht
• Zoeken
RUBRIEKEN
• FAQ / Help
• Wat mag niet?
• WZL Wedstrijden
• WZL Chat
• WZL Toolbar
• WZL Statistieken
• WZL leden
• WZL shop
• E-cards
RSS 
• Fun-feed
• Babe-feed
• Stud-feed
Een groot aantal pokerrooms geven
de mogelijkheid om poker te spelen op internet en geld te storten via het veilige iDeal betaalsysteem. |
self esteem
wzl-lid
Sinds 10/12/2004
T: 40
R: 415
|
24/3/2006 -
23:51u
| Quote
|
Kleine lieve vogel …
De kleine lieve vogel in mijn kop is dood. Hij pikt niet meer aan mijn hersenen. Hij scherpt zijn snavel niet meer aan mijn gedachten. Mijn herinneringen worden niet meer verscheurt door zijn klauwen. Zijn hels gekrijs doet geen pijn meer aan mijn ogen. Het doet helemaal geen pijn meer. Ik kan weer rustig zijn. Wat ben ik blij dat die vogel dood is, ik had niet liever. Ik had hem wel liever met mijn eigen handen gedood – ik had hem al geprobeerd uit te roeien - en zijn bloed bewaart in een plastieken doos om zo altijd te kunnen genieten bij zijn herinnering. Hij maakte mij kapot die vogel. ’s Morgens, ’s avonds, ’s middags, tijdens mijn eten, terwijl ik slaap, als ik dacht, als ik niet dacht, wanneer ik haatte, wanneer ik lief had, kortom, hij was er altijd. Die vogel, het was er me één, op een keer zei hij eens tegen mij: “je zal me altijd bij je dragen, ik ben jij.” Maar hij was mis, ik ben geen vogel, ik kan niet vliegen, laat staan eieren leggen. Maar ik ben ook zoals hem. Alleen pik ik niet aan mijn hersenen of scherp ik mijn hoektanden aan mijn gedachten, noch verscheur ik mijn herinneringen. Nee, ik maak anderen kapot, niet figuurlijk tenminste, ik scherp mijn hoektanden aan hun gedachten, vriend of vijand. Ik verscheur hun herinneringen door hen te negeren, door ervoor te zorgen dat er geen herinneringen zijn. Toch probeer ik deze kant van mijn persoonlijkheid te verstoppen achter een geliefd persoon, een mens van vlees en bloed, geliefd bij iedereen die hem kent. Vijanden, die ken ik niet. Mijn vogel kende hen. Ik niet. Maar nu is mijn vogel dood en ik leef. En ik, ik wil niet zijn zoals mijn vogel. Ik haat hem, ik zal dansen op zijn denkbeeldig graf, ik zal erop spugen en hopen dat hij brandt in de hel. Aan wat is mijn vogel gestorven? Ik weet het niet, was het het gebonk met mijn hoofd tegen de muur, de kogel die mijn schedel binnendrong, de pillen die mijn leven wazig maakten? Of was het de eenzaamheid, de angst van alleen te zijn. O ja, mijn vogel was alleen, alleen met mij, maar ik was ik niet meer. Ik was door hem niemand meer. Maar nu ben ik alleen, in een donkere kamer, zonder mijn vogel in mijn kop. Ik mis hem al, ik ben eenzaam. Hij is dood. Ik huil en glimlach op hetzelfde moment.
Mijn droom is werkelijkheid
Maak me wakker wanneer ik eenzaam ben. Maak me wakker als de engelen me komen halen. Maak me wakker als de dood mij halen komt. Ik wil niet dood. Ik ben gemaakt om te leven. Het zou echter geen zonde zijn als ik stierf. Weer een rotte plek op deze stinkende planeet minder. Wie zou me missen? Ik. Ik zou mezelf missen. Ontzettend veel zelfs. Maar ik ben nog niet dood. Neen, je bent nog niet van mij af. De zwarte gedachte dwalen weer rond in mijn kamer. IK zie ze, ik hoor ze, ik ruik ze maar ik voel ze vooral. Ze zitten op mijn benen, op mijn voeten, overal. Help! Haal ze weg. Dood moeten ze. Ze moeten aan de engelen des doods gegeven worden. Ik schiet er een neer die op mijn been zat. Shit! Ik heb mezelf geraakt en de rotzak is niet eens dood. Al mijn zuiver bloed spuit uit de gapende wond. De gedachten kruipen erin. Shit, dat doet zeer. Ze kruipen omhoog. Ze zitten in mijn darmen en ze maken mij misselijk. Zo misselijk dat ik moet kotsen, maar ze komen niet mee naar buiten. Het zijn hardnekkige gedachten. Ze zitten al in mijn nek. Te laat. Ze zitten in mijn hoofd. Niets kan hen nu nog tegenhouden. Ze gaan me traag en pijnlijk kapot maken. Beetje bij beetje dat ik bij elke pijnscheut aan de vorige herinnerd word. In mijn kop zullen ze blijven zitten, die sobere zwarte gedachten. Ze kunnen mij niets meer schelen. Voor mij ben ik dood. Maak me wakker. Zeg me dat ik droom. Laat er een kans zijn om die zwarte gedachten te doen verdwijnen. Laat me weer rustig leven. Zeg me dat ze geen werkelijkheid zijn. Ik zie pijn, verdriet en wanhoop. Ik zie bebloede mensen smekend om hun leven net voor ze worden afgemaakt met een nekschot, een voor een, maar ze zijn samen, in groepen van honderden. Ze worden allen gedood door een paar mensen, ze lachen nog die smeerlappen. Kinderen huilen, vrouwen gillen, de mannen zijn al dood. Haast je en zeg mij dat ik droom. IK zie kinderen die worden verteerd door honger. Het gehuil, geschreeuw en het hels gelach doen pijn in mijn oren. Het snijdt gapende wonden op mijn trommelvlies. Help me. Ik word kapot gemaakt. De gedachten zijn te sterk voor mij. Waarom huil je nu? Je zegt me dat ik niet droom. Dan schiet ik beter de gedachten overhoop met mijn .44. Je huilt nog harder. Een knal. Eindelijk is het stil.
Soms …
Soms denk ik na. Ik denk dan na over dingen die in menig ander mens hun hersenpan niet zouden opkomen. Ik denk na en ben blij dat ik na kan denken. Mensen verwachten dat het vanzelfsprekend is om na te denken. Ik heb medelijden met dat soort der onzen. Zij staan niet stil bij gedachten. Zij laten hun gedachten aan hun voorbijgaan zonder te zeggen: ‘ dat is nu nog eens een mooie gedachte ‘. Bestaan ze nog? Dat vraag ik me soms af. Dan denk ik: waar zijn de mooie dromen die ik vroeger had? Waar zijn de wensen die mijn leven zouden vervullen met liefde, vreugde … Vroeger dacht ik veel aan die dromen. Maar met de loop der tijd is dat geminderd. Nu ben ik geen dromer meer, ik denk na, ik denk realistisch na. Dromen is voor de dromers en laat het daar maar bij blijven. Het zou toch helemaal op niets slagen moesten realisten dromers zijn. De werkelijkheid is geen droom. Verre van. Dromen zijn mooi maar is de werkelijkheid mooi? Enkel liefde is mooi. Liefde die dan weer een droom is. Het word allemaal wat ingewikkeld, niet? Daarmee dat het leven geen spel is. Je moet dromen en werkelijkheid scheiden van mekaar. De ene links, de andere rechts. Maar waarom zijn nu onze dromen zo mooi en de werkelijkheid zo lelijk. Wel, de werkelijkheid is niet lelijk maar ze beantwoord niet aan onze dromen. Daarmee dat we ze lelijk vinden omdat we onze dromen als voorbeeld van het mooie stellen. Maar soms…
Ochtend.
Deze ochtend werd ik wakker, weeral. De droom die mijn enige toevlucht was op hoop werd onverbiddelijk verscheurd door de sombere duisternis van een koude winterdag. Opstaan is leven, leven is opstaan. Zo simpel is dat. Geen gezeur over tijd, geen gezeur over normen, geen waarden in ons leven. Waarden die ons niet helpen maar enkel dienen als gietijzer van pijn. Zij vertellen wat we moeten doen. Zij geven ons de hoop die er niet meer is. Wanneer we dromen zijn er geen waarden. Geen regels die ons zeggen wat we kunnen en wat niet. We zijn niet meer gebonden aan wetten die ons menselijk maken. Dromen worden veronderstelt mooi te zijn. Nachtmerries lelijk. Toch houd ik liever van de nachtmerries. De shock wanneer is ’s ochtends wakker word is kleiner. De realiteit die zich voorstelt is een nachtmerrie. Dromen doen ons pijn maar dat beseffen we niet. Toch niet ieder van ons. Ik weet het, ik voel de pijn van de dromen en ik voel de bevrediging van de nachtmerrie. Wanneer mijn dromen lelijk zijn, dus nachtmerries volgens sommige, hoor ik hen vertellen wat er gebeurt in onze maatschappij. Ik zie wat echt is en voel de pijn die door elk mens gaat. De pijn is ondragelijk maar ik ga verder. Ik moet. Want stoppen is voor idioten, en ik wil geen idioot zijn. Stoppen is voor de onbegaafde, en ik wil begaafd zijn. Stoppen is stoppen, en ik wil niet stoppen. Moedig zet ik mijn tocht verder in de droom. Ik zie nog meer leed en pijn. Ik voel de onrust van het leven.
Dan word ik wakker. De droom is gedaan maar de hartverscheurende pijn blijft. Voor altijd en vooral ’s ochtends.
Liefde omgekeerd is edfeil
Ik word gekweld door liefde en elke minuut, elke seconde van de dag voel ik onbegrip van engelen. “Wat gebeurt er met me!” roep ik dan uit. Deze handeling leid meestal dan tot een aantal verdwaasde en verwarde gezichten die hun blik vluchtig op mij werpen. Lang kijken ze niet naar mij, ze voelen mijn pijn en uit angst vluchten ze weg. Ze huilen. Ik zie de tranen uit hun ogen stromen terwijl ze mij zien, zo angstig, zo alleen. Maar ik ga verder, verder met de kwelling die mij meegegeven is. Ik wil vluchten maar ik kan het niet. De angst om te vergeten en te verliezen is te groot. Ik zie het licht niet meer maar de duisternis brengt mij raad. De raad om mezelf niet te laten gaan. “ga door” verteld de Duisternis steeds weer aan mij, heimelijk, want niemand mag weten dat ik de Duisternis ken. Ik ken hem al jaren. Sinds de dag dat ik haar ontmoette voel ik de duisternis om me heen.
Verdriet is één ding
Mensen ontmoeten mekaar,
dag in dag uit,
levens kruisen elkaar zonder besef van verdriet.
Er gaat geen dag voorbij zonder dat de liefde mij pijn doet.
Ik haat het, ik ga eraan kapot,
letterlijk … en figuurlijk.
Ik huil en ik schreeuw.
Waarom gaat de liefde niet weg!
Weg ! Ga weg !
Ik huil nog harder.
Het geschreeuw dondert oorverdovend.
De pijn is er nog steeds.
Hoe stop ik hem ?
Niet ?
Ik moet hem stoppen,
misschien is dat het laatste wat ik doe
de pijn stoppen.
De tranen zijn zout over mijn warme huid.
Verdriet geeft me koorts.
Langzaam maar zeker word ik verteerd.
Verteerd door hetgeen wat mij geluk zou moeten geven.
Ik haat haar,
ze is te lief
ze is te mooi.
Ik hou van haar.
En daarom haat ik mezelf ?
Elke ochtend, elke avond en elke middag,
geeft zij mij het gevoel dat ik het rottigste wezen ben op aard.
Ze gaat niet weg uit mijn hoofd.
Het hoofd met gedachten die mij afschrikken en die weg moeten.
Weg wil ik!
Weg van alles en weg van niets!
Ik weet niet wat ik wil.
Ze zegt ‘je bent een idioot’ en ze glimlacht.
Ik sterf en ik denk nog steeds aan haar.
En ik vraag …
waarom …
de pijn blijft …
verdriet zonder hoop.
Droom jij ooit van onze liefde ?
Ik droom niet meer.
Voelde jij mijn lippen op de jouwe ?
Want ik, ik voel niet meer.
Brak iemand ooit jouw hart ?
Het mijne is verloren.
Ik vergeef je de pijn die je mij gaf, het is niets.
Ik vergeef je de tranen die je mij deed huilen.
Ik vergeef je al mijn dromen die je liet barsten als goedkoop glas.
Ik vergeef je de dag en de nacht met alle sterren.
Ik hou van je ... vergeef JIJ mij de liefde ?
Verloren in donkere pijn.
Het blijft donker,
voor altijd.
het licht is vergeten,
verloren, vergaan, gebarsten en uitgedoofd...
Nooit meer licht, nooit weer hoop.
De pijn gaat weg,
in de stille dood en als het licht is verdwenen.
Huil niet,
spaar je tranen voor je eigen verdriet.
Het verdriet dat niemand aan jou ziet.
Geef niet toe aan pijn,
en doe wat ik niet kon.
ps: excuses voor eventuele spellings/taal-fouten
|
bol
wzl-lid
Sinds 2/12/2004
T:39 -
R:1749
|
27/3/2006 -
22:59u
| Quote
|
Kim man, hier is maar één woord goed voor
Respect
echt waar man !  ge hebt me diep doen gaan ze kerel !
|
gangsta007
wzl-lid
Sinds 5/12/2004
T:7 -
R:1292
|
22/8/2006 -
1:31u
| Quote
|
|
inrukwekkend, kim !!! echt prachtig
|
|
|
