NAVIGATIE
• Freetime overzicht
• Zoeken
RUBRIEKEN
• FAQ / Help
• Wat mag niet?
• WZL Wedstrijden
• WZL Chat
• WZL Toolbar
• WZL Statistieken
• WZL leden
• WZL shop
• E-cards
RSS 
• Fun-feed
• Babe-feed
• Stud-feed
Een groot aantal pokerrooms geven
de mogelijkheid om poker te spelen op internet en geld te storten via het veilige iDeal betaalsysteem. |
forrest
wzl-lid
Sinds 14/12/2004
T: 24
R: 99
|
23/12/2006 -
23:44u
| Quote
|
Zo nu en dan schrijf ik eens iets... Dit vond ik terug op mijn computer (er is meer...).
Denken jullie dat ik ermee verder moet doen?
Hoofdstuk 1: het Plan
Ik lag op het krakkemikkige stapelbed en begon er spijt van te krijgen dat ik zo graag boven had willen liggen. Het bed zwalpte heen en weer en hoe graag ik ook piraat zou willen zijn, een bootbed vond ik net iets van het goede te veel. “Wolf?”, probeerde ik. “Je mag toch hier komen liggen. Omdat je bijna jarig bent.” Mijn jongere broertje zou er wel in trappen, hoopte ik. Mis poes: “Laat maar. Ik verjaar pas binnen 47 dagen en zes uur en ik vertrouw dit bed niet”. Ik slaakte een zucht en klom uit mijn kraaiennest. In gedachten zag ik me het anker uitwerpen en soepel als het kapiteinsaapje de ketting afglijden. De realiteit was echter minder rooskleurig: de tweede sport miste ik al en ik duikelde naar beneden. De harde bons die op mijn val volgde, deed me mijn adem inhouden. Zou Frida me gehoord hebben?
POLL
Moet ik hieraan verder schrijven?
Je moet ingelogd zijn om te stemmen...
|
Felix Da Housecat
wzl-lid
Sinds 25/9/2004
T:87 -
R:5895
|
24/12/2006 -
18:38u
| Quote
|
“Je mag toch hier komen liggen. Omdat je bijna jarig bent --> Ik zou de punt weglaten en een komma zetten 
en verander de namen, want die zijn walgelijk. Wolf en Frida  . Zou goed zijn als ge een Duits verhaal schreef. Ma voor de rest zit het goed, ma ook ni gemakkelijk
|
forrest
wzl-lid
Sinds 14/12/2004
T:24 -
R:99
|
25/12/2006 -
13:29u
| Quote
|
Mnee dat punt is redelijk bewust (er is een pauze tussen, ze zegt eerst 'jij mag boven liggen' en dan bedenkt ze dat ze er nog een uitleg aan moet geven...) en de namen, I know  maar ik wou al zo lang een personage dat Wolf heette...
|
forrest
wzl-lid
Sinds 14/12/2004
T:24 -
R:99
|
28/12/2006 -
19:43u
| Quote
|
Het vervolg:
Frida was saai. Dat was dan ook precies waarom mijn ouders haar in dienst hadden genomen. Ze leerde ons van alles (maar niets over piraten of ridders… *zucht*) en probeerde ons, zoals ze zelf voortdurend herhaalde, ‘op te voeden tot deftige kinderen’. Maar ik wou helemaal niet deftig zijn. Ik wou een held worden! Of dan toch op zijn minst een normaal kind, dat al eens onder de modder kon thuiskomen zonder daarna vijf weken huisarrest te krijgen.
Maar ik dwaal af… Toen boven de oorverdovende stilte in de kamer de regelmatige, zware ademhaling van Frida mijn oren bereikte, gaf ik Wolf een knipoog en verdween door de deur. Hij was het wel gewoon me te zien wegsluipen en wist dat ik dan aan ons Plan werkte. Het Plan was heilig voor ons, omdat het ons gelukkig zou maken. Omdat ik een meisje was, dacht Frida dat ik braaf was (net zoals ze dacht dat ik alleen maar met poppen speelde, haha, dat zou ze wel willen!). Vandaar ook dat ik makkelijker kon wegglippen en aangesteld was als Verantwoordelijke voor de Uitvoer van ons Plan.
Wat bazel ik toch zonder mezelf zelfs maar treffelijk voor te stellen! Ik heet dus Jennifer (o ik zou mijn ouders wel wat kunnen aandoen voor de naam die ze me gegeven hebben!) en ik verveel me. Daarom schrijf ik een boek. En dat boek gaat over mij en omdat ik niet goed ben in titels verzinnen, noem ik het Het Boek. Verder hou ik van zwart, van lasagne (volgens Frida veel te kliederig om te eten, maar net daarom vind ik het zo leuk), van Garfield lezen (wie niet natuurlijk) en van schrijven. Later wil ik een held worden en eigenlijk zou ik het ook nu al willen zijn. En daarom hebben Wolf en ik dus een Plan uitgewerkt. Misschien klinkt het wel heel bizar voor jullie dat mijn broertje en ik vaker samenwerken dan ruziemaken. Wel, het zit zo dat ik dat eigenlijk zelf niet wil, maar dat het niet anders kan. Als de rest van de wereld tegen je is, heb je soms een handlanger nodig, zelfs al is dat je eigen broer.
Waar waren we ook alweer? O ja, ons Plan. En ik die eraan ging werken. Ja, die avond, nadat ik om de hoek van de kamer verdwenen was, schrok ik. Aan het andere eind van de gang (stel je een eindeloze gang voor waarin je een loopwedstrijd zou kunnen houden, met links en rechts heel veel deuren) flikkerde een wazig oranje licht. Je moet weten dat zoiets zelfs voor iemand met zoveel fantasie als ik abnormaal is. Ik ging dus dubbel op mijn hoede verder en was blij dat ik mijn gordel bij me had.
Die gordel was mijn tweede grootste Geheim. Nadat ik een gevecht met een leeuw ternauwernood overleefd had - oké, misschien was die leeuw eerder Frida’s kat Monster waartegen ik mijn lasagne met hart en nieren had moeten verdedigen, maar toch, het beest was op zijn minst even gevaarlijk… En toen besloot ik dus dat ik een soort beveiliging nodig had als ik op Queeste vertrok. De leren riem bevatte onder meer een busje haarlak (werkt even goed als peperspray), een katapult, metalen knikkers als munitie, touw en een chocoladereep met hazelnootjes. Vooral die laatste had me al vaak uit de nood geholpen, om Wolf af te leiden als hij ons weer eens wou verklikken aan Frida of om de hazelnootjes eruit te schieten met mijn katapult en zo mijn schiettechnieken te oefenen.
|
forrest
wzl-lid
Sinds 14/12/2004
T:24 -
R:99
|
28/12/2006 -
19:46u
| Quote
|
--Dit is iets hélemaal anders...-- (heb nog hoofdstukken 2 en 3 ook voor wie wil)
Hoofdstuk 1
Loop eens weg. Doe het. Bereid het grondig voor. Neem geld, een slaapzak en voedsel mee. Leg geen brief - een teken van zwakte. Plan vooraf je reisroute, vertrekpunten, eventuele verblijfplaatsen (let op! Logeer nooit bij iemand die je familie of hun telefoonnummer kent, zelfs als je de persoon in kwestie volledig vertrouwt!) en vervoersmiddelen inbegrepen. Verdwijn spoorloos door meteen andere kledij, die je vooraf kocht, aan te trekken en je onopvallend te gedragen. Ga zo op in de menigte. Vervaag langzaamaan. Ga gewoon in rook op. Doe het. Doe het nu. Nu!
Goed idee, bedacht hij. Best origineel als reclamespot voor ‘Kameleon NV, lost alles op - ook uzelf’. Sprak aan. En dan dat zielige gezichtje in zwart-wit erbij. Mooi en doeltreffend. Zijn beste campagne tot nog toe. De eerste ook. Hij zou hen eens lik op stuk geven, dat halfbakken paar ouders van hem. Op het hoogtepunt van zijn succes zou hij vakkundig onderduiken. Bevredigende wraak voor al die jaren voor hen zwoegen op school en later op de universiteit. Ja. Hij drukte op het cijfer 1 en klemde de hoorn tussen zijn hals en schouder. «Anja? Opdracht volbracht. Je mailbox is gevuld. Dag schat!» Dom wijf. Dacht echt dat hij haar ten huwelijk zou vragen. De enige reden waarom hij dát zou doen, was haar geld. Daar had ze meer dan genoeg van, de bekakte trut. Blij dat hij binnenkort van haar af was. Nog even en dan…
God, wat een cliché was hij: zijn ongelukkige, liefdeloze jeugd ontaardde al vroeg in geweld en kruimeldiefstalletjes. Niet dat hij ooit gesnapt was… Voor de buitenwereld was hij niets anders dan een beginnend zakenman. De politie zou beter moeten weten, want ondanks zijn blanco strafblad, had hij minstens 4 moorden op zijn geweten. Hij herinnerde zich de eerste keer nog. Gewoon, in een opwelling, had hij die eeuwig jankende baby van de buren tijdens een oppasbeurt met een kussen verstikt. Wiegendood, zei de dokter later. Hém trof geen enkele schuld. Uit vrees voor een trauma waren zijn ouders een maand erna verhuisd. Ja, hij had het altijd al ‘goed’ gedaan. Geen sporen, geen bewijzen, alleen een lijk her en der. Hij was de beste. Hem lukte alles…
Ook nu zou hij de schijn ophouden door druk te werken en – hopelijk - een hoop klanten te verwerven. Ondertussen zou hij zich voorbereiden op dé ultieme uitdaging: de drie het dichtst bij hem staande mensen ter dood brengen, zonder ervan verdacht te worden en er daarna vanonder te muizen. Echt iets voor hem dus. Maar wat zou hij daarna in godsnaam gaan doen? Hij voelde zich er niet toe in staat zich ergens te settelen met één of andere zagende tang in een verlaten gat. En in zijn eentje op Ibiza of zo gaan rentenieren, stond hem ook niet echt aan. De eerste dagen zou dat meevallen, maar er eeuwig blijven - laat maar. Misschien zou hij zich kunnen aansluiten bij een bus met mafkezen die de wereld wilden verkennen omdat al het geld hen de strot uitkwam. Zou best lollig zijn om zo wat bejaarden te pesten. Of hij kon zich laten opleiden tot politieagent en zo zijn eigen moorden onderzoeken. En als hij na enkele jaren toch nog verandering wilde of als hij platzak was (je wist nooit wat er gebeuren kon), kon hij nog altijd op kosten van de staat gaan leven door zichzelf aan te geven. Wat een heerlijke toekomst stond hem te wachten! Eindelijk doen wat hij zelf wou! Voor het eerst onafhankelijk zijn, geen gejank of getier meer rond hem, gewoon stilte!
Maar eerst een goede drie jaar aan de slag. Zijn nieuwe werk beviel hem wel. Geen wonder, hiervóór had hij pizza’s en kranten bezorgd, rolstoelende opaatjes hun tuintje in de prak geharkt en achterlijken ververst in het plaatselijke gekkenhuis, tot hij een maand of vijf geleden voor het eerst in zijn leven had geprotesteerd. «Pa,» had hij gezegd, «ik ben nu 27 en dus oud genoeg om een vaste job te zoeken. Ik zoek een flat en zal jullie dus niet langer voor me laten betalen.» Hoewel zijn ouders nog weken hadden gezeurd, was hij toen hij de aanbieding voor deze job in de krant las er gewoon op af gegaan. Omdat hij de enige was die een beetje in de aanmerking kwam en hij alles wilde doen voor het werk, werd hij aanvaard. Het was een eerste stap over de drempel die hem van thuis scheidde. Anja had meteen gevraagd of ze, nu ze elkaar al 2 jaar kenden, niet samen konden wonen. Waarom hij er toen mee ingestemd had, was hem een raadsel. Hij had nooit van haar gehouden, maar zijn ouders hadden haar aan hem opgedrongen. Dit net zolang tot hij zich bedacht omdat ze niet eens zó afschuwelijk was als ze haar bek hield en dit later misschien van pas kon komen om ook financieel van thuis weg te raken. Straks zou ook die hulp niet meer nodig zijn… Ook al was hij niet van plan een bank te overvallen, geld zou er wel komen. Hij zou volledig op die dwaze kip – Anja - haar centen leven, terwijl de zijne op een bank nog meer opleverden. Met wat hij verdiend zou hebben, zou hij net toekomen om de eerste zes, zeven maand na de dood van zijn ouders door te komen, als hij heel zuinig was. Daarna was geld vanwege de erfenis geen probleem meer - hopelijk voorgoed… Toch zou hij dan nog wat doorwerken, zogenaamd verdoofd door ‘die afschuwelijke gebeurtenissen’, maar eigenlijk zou hij gewoon werken aan zijn geloofbaarheid. Daarna zou hij ‘omdat deze omgeving hem blijkbaar ongeluk bracht en hij ‘het’ maar niet vergeten kon’ verhuizen, zó dat hij voorgoed van de aardbol verdwenen was.
Zijn huidige leven baarde hem echter zorgen. Hij had zo goed als geen bezigheden buiten zijn werkomgeving en Anja, die veel te veel van zijn tijd in beslag nam. Als hij een hobby gehad had, was hij in elk geval iets minder bij haar. Dat zou een enorme opluchting voor hem betekenen, want de laatste tijd plakte ze gewoon aan hem en moest ze per se de hele dag aan zijn lijf zitten frunniken. Om toch enkele uren per week voor zichzelf te hebben, besloot hij dan maar een cursus zelfverdediging te nemen, je wist nooit waarvoor dat nog van pas kon komen… Het zou tenslotte ook allesbehalve slecht zijn om zijn conditie de komende jaren wat op peil te houden, stel je voor dat de hele rimram mislukte omdat hij toevallig geen zin in lichaamsbeweging had gehad - dat zou bespottelijk zijn, alles mooi gepland en dan viel het in het water door zo’n misrekeningetje. Heel de wereld zou hem uitlachen en dát zou hij nooit verdragen, nog liever pleegde hij zelfmoord. Dus schreef hij zich in bij ‘Wees op uw hoede’, de plaatselijke macho - en bange tienermeidenbende. Daar viel het best mee en hij genoot van zijn plotseling verworven vrijheid. Vaak verzon hij een extra training om eens rustig bij te komen en dat was wel nodig, want na een poosje had hij ontdekt dat zijn nieuwe leventje met Anja moeilijk te harden was. Hij had zich afgevraagd hoe hij al die tijd doorkomen moest, maar bij de gedachte aan wat zou komen en het échte leven erna, verdrong hij alle pessimisme en geduldig volhardde hij.
Een jaar of zo na zijn besluit, was hij al zo goed in zijn rol, dat hij op een dag de juwelier op de hoek binnenstapte en zich een ring aanschafte. De daaropvolgende weken bracht hij door met Anja in een heerlijk luxehotel in Las Vegas, waar ze elkaar voortdurend beminden en over de bruiloft praatten. Op bepaalde ogenblikken vergat hij zelfs zijn plannen even, maar nooit lang, want regelmatig schrok hij wakker met een hoofd vol herinneringen aan zijn leven vroeger. Zo werd hij steeds herinnerd aan wat hij nog doen moest: plannen beramen. Toch bleef hij het voor zich uitschuiven - eerst het huwelijk, want hij mocht niet vergeten dat ze erna wellicht zouden verhuizen en hij dus rekening zou moeten houden met een andere locatie.
Toen zijn ouders vernamen dat hij en Anja gauw zouden huwen, slaakten ze een diepe zucht. Eindelijk had hun enige kind door dat hij volmaakt gelukkig zou worden met haar. Zij bedachten de hele trouwerij, want Anja kwam niet goed overeen met haar ouders en Anja en hij hadden er geen zin in, omdat ze beseften dat zijn ouders het perfect zouden laten verlopen. In augustus, op een prachtige, wolkenloze morgen, was het zover. Alles ging zoals gewenst en alleen het gebrek aan familieleden langs Anja’s zijde, verstoorde de feestroes later even, maar dit werd gauw gecompenseerd met een magnifiek vuurwerk, een verrassinkje van Anja voor hem. Hij schonk haar op haar beurt, hoewel het hem moeilijk viel en hij haar toch niet kon uitstaan, een gloednieuwe, peperdure keuken, die zijn ouders voor hem betaald hadden (hij had gezegd dat het appartement nogal wat kostte en ze hadden het zonder morren betaald). Ze was er heel blij mee en vertelde het veelvuldig aan de sleep vriendinnen die, naar het hem leek, altijd achter haar aan liep en de nieuwe woning aan zee vuilmaakte. Maar hij viel er niet over, want hierdoor had hij alle tijd om de datum en omstandigheden voor de driedubbele moord te bedenken…
Laatst aangepast door
forrest
op 28/12/2006 19:47:06u
(1x aangepast)
|
GaspaaR
wzl-lid
Sinds 5/6/2006
T:1 -
R:151
|
29/12/2006 -
22:47u
| Quote
|
|
K'heb het nie allemaal gelezen, maar de alinea's die ik heb gelezen vind ik goe , ik lees zo goe als noooit boeke, maar dees vindek goe geschreve.
|
bastia
wzl-lid
Sinds 16/6/2006
T:40 -
R:765
|
1/1/2007 -
7:23u
| Quote
|
Ik ben 13 jaar en ik lees wel redelijk veel jeugdboeken zoals die van Anthony Horowitz en Dirk Bracke en ik vind (van de alinea's die jij geschreven hebt) dat die perfect zouden passen in een jeugdboek voor mensen van mijn leeftijd en ouder,
alleen vind ik wel dat je een beetje te veel Bijvoeglijke Naamwoorden gebruikt zoals "krakkemikkige" en zo, en ook soms is het wat langdradig (dit is echt niet hatelijk bedoeld )
|
|
|
