Anna, Tatiana en hun moeder, Ludmila wonen reeds zeven jaar in Zonnebeke. Deze mensen van Kazakstan hebben reeds een groot deel van hun leven hier gewoond, geleefd en zijn ondertussen een deel van onze maatschappij. Onze regering stuurt hen onverbiddelijk terug naar hun land van oorsprong, omdat ze uitgeprocedeerd zijn.
Dat zij in die zeven jaar hier een leven opgebouwd hebben, een grote vriendenkring hebben, perfect Nederlands kennen, halfweg een opleiding zitten en volledig geïntegreerd zijn, speelt daarbij geen rol. Ze worden behandeld als nummers, uitgeprocedeerd en hup, het land uit.
Deze ingreep mag dan wel wettig zijn, menselijk is ze in elk geval niet. Stel je voor dat je zeven jaar lang wat opgebouwd hebt, dat van de ene dag op de andere verloren gaat: vrienden, studies (3de jaar achitectuur aan het Sint-Lucas te Gent en 2de jaar gen- en celbiotechnologie aan het KATHO te Roeselare), je lief verliezen, je vertrouwde omgeving, je huis en tuin verliezen, Je huisdieren,…