NAVIGATIE
• Music overzicht
• Zoeken
RUBRIEKEN
• FAQ / Help
• Wat mag niet?
• WZL Wedstrijden
• WZL Chat
• WZL Toolbar
• WZL Statistieken
• WZL leden
• WZL shop
• E-cards
RSS 
• Fun-feed
• Babe-feed
• Stud-feed
Een groot aantal pokerrooms geven
de mogelijkheid om poker te spelen op internet en geld te storten via het veilige iDeal betaalsysteem. |
|
Origineel bericht
|
Tjommetje
Sinds 3/10/2004
T: 6
R: 30
|
28/12/2004 -
20:13u
|
Quote
|
De Humo-Files:
Kurt Cobain
Op 5 april is het precies tien jaar geleden dat Kurt Cobain zichzelf door het hoofd schoot. Naar aanleiding daarvan hernemen we een interview uit 1994.
Nirvana zwalpend in de slip
(Humo 2794, 24 maart 1994)
Het heeft niet veel gescheeld of het hieronder afgedrukte interview was het gesproken testament van Kurt Cobain geworden. Op vrijdag 4 maart werd de zanger-gitarist van Nirvana tijdens een korte vakantie in zorgwekkende toestand naar een ziekenhuis in Rome gevoerd: een combinatie van een dosis kalmeermiddelen en champagne kostte hem bijna het leven. Kurt Cobain lag even in coma, maar is er inmiddels weer helemaal bovenop.
Het gesprek dat Rolling Stone-journalist David Fricke een tweetal maanden voor de bijna fatale overdosis met Cobain had, plaatst de gebeurtenissen in perspectief. Het is de openhartige getuigenis van een 26-jarige jongeman die uit alle macht met zichzelf en zijn vernietigende symboolstatus in het reine wil komen, maar door de immense druk die op zijn schriele schouders rust keer op keer lijkt te falen.
Deze week in HUMO: het bijna-grafschrift van een rockster tegen wil en dank.
Ik tref Kurt Cobain na een concert in de Aragon in Chicago, één week na de aftrap van Nirvana's Amerikaanse toernee. Het optreden ging door de belabberde zaalklank en allerlei technische problemen grotendeels de mist in, maar dat lijkt Cobain niet te deren. Backstage zit hij vrolijk te dollen met zijn dochtertje van één, Frances Bean Cobain, een schattig blond hummeltje dat voor iedereen een glimlach overheeft.
Later, in het hotel, legt Cobain moeizaam uit dat het hem goed gaat. Steeds beter zelfs.
'Alles ging zo snel', zegt hij met lome, krakende stem over de crisis in zijn zelfvertrouwen na het komeetachtige succes van 'Nevermind'. 'Ik wist niet wat ik ermee aan moest. Als er een cursus voor rockster had bestaan, zou ik die graag hebben gevolgd. Misschien had ik daar baat bij gehad... Maar hoewel ik in de bladen nog steeds woeste verhalen lees over 'Kurt Cobain, de kribbige, neurotische, humeurige zeurkous die aan alles een hekel heeft' voel ik me weer prima. Ik geloof dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest.'
Cobain heeft het afgelopen jaar echter een lange weg afgelegd. 'In utero', de langverwachte opvolger van 'Nevermind', was omgeven met tal van problemen: een titel die er pas op het laatste nippertje kwam, gewijzigde nummers, openlijke ruzie tussen de groep, platenmaatschappij Geffen en producent Steve Albini over de verkoopbaarheid van de plaat, of juist het gebrek daaraan. Cobains huwelijk met Courtney Love - gedroomde stof voor rockroddel sinds het paar elkaar in februari '92 het jawoord gaf - haalde vorig jaar weer de voorpagina's toen Cobain door de politie van Seattle werd gearresteerd omdat hij bij een huiselijke twist Love zou hebben mishandeld. De politie vond drie vuurwapens in zijn huis, maar er werd geen aanklacht ingediend en de zaak werd geseponeerd.
Datzelfde jaar erkende Cobain ronduit zijn lang vermoede heroïneverslaving: naar eigen zeggen gebruikte hij de drug ter verzachting van zijn chronische, ongemeen hevige maagpijn. Hij is er nu vanaf, en dankzij nieuwe medicijnen en betere eetgewoonten is zijn spijsvertering aan de beterhand.
Maar de wortels van zijn problemen, publiek én privé, liggen veel dieper. Kurt Cobain is geboren in het houtstadje Aberdeen in de staat Washington, en net als bassist Chris Novoselic, drummer Dave Grohl en een groot deel van de jonge fans van Nirvana is hij een kind van gescheiden ouders: zoon van een automonteur en een secretaresse, die uit elkaar gingen toen hij acht was. Als jongen wilde Cobain reclameontwerper worden en op de middelbare school won hij een aantal kunstprijzen; nu verzorgt hij meestal het art work van Nirvana. Hij maakte ook de collage van de plastic foetus achter op de hoes van 'In Utero'. Na zijn eindexamen zag Cobain echter af van een beurs voor de kunstacademie en koos hij als tiener voor een zwervend bestaan, waarbij hij als roadie bij de plaatselijke punkhelden The Melvins werkte (als hij tenminste werkte) en zich op het schrijven van songs toelegde.
'Ik heb eigenlijk nooit willen zingen,' zegt Cobain nu. 'Ik wilde alleen maar gitaar spelen, mij ergens achteraan verschuilen en gewoon spelen. Maar in de jaren dat ik op mijn kamer gitaar zat te spelen, wist ik intuïtief dat ik mijn eigen songs moest schrijven.'
Nadat Nirvana in sneltreinvaart van tweederangs groepje tot 'goden van de grunge' was opgeklommen, twijfelde Cobain langdurig of zijn talent nu een zegen of een vloek was. Ten slotte is hij gaan inzien dat het dat allebei is. Het stoort hem dat hij meer als symbool dan als songschrijver wordt gezien. Cobain heeft nog altijd een diep wantrouwen jegens de muziekindustrie, maar hij zegt helemaal te zijn omgeslagen in zijn houding jegens het gros van de Nirvanafans.
'Ik heb niet meer zoveel meningen over ze als vroeger,' zegt hij bijna verontschuldigend. 'Ik heb me ermee verzoend waarom zij daar zijn en wij hier. Het stoort me niet meer als ik zo'n besnorde Neanderthaler, door het dolle heen, dronken, zie meezingen met 'Sliver'. Ik verbaas me nu alleen nog maar.'
'Er is de laatste tijd zoveel druk van me afgevallen. Die plaat die er uiteindelijk toch nog kwam. Mijn gezin. Mijn kind. De kennismaking met William Burroughs en een plaat samen met hem.'
'Ik hoop alleen maar', voegt hij er grinnikend aan toe, 'dat ik niet zo gelukkig word dat ik me ga vervelen. Ik zal, denk ik, altijd wel neurotisch genoeg blijven om iets idioots te doen.'
Afgezien van alles wat er van avond mis ging op het podium, hebben jullie ook 'Smells Like Teen Spirit' niet gespeeld. Waarom niet?
KURT COBAIN: 'Dat zou helemaal een mooie boel geworden zijn (grimmig lachje). Ik ken de gitaarsolo van 'Teen Spirit' niet eens meer. Die zou ik eerst weer moeten instuderen - vijf minuten in de kantine. Maar die dingen kunnen me niet meer boeien. Of dat luiheid is, weet ik niet. Ik speel 'Teen Spirit' nog wel graag, maar het heeft haast iets beschamends.'
Hoe zo? Zit het reusachtige succes ervan je nog steeds dwars?
KURT COBAIN: 'Ja. Iedereen heeft zich zo op dat nummer gericht. Het slaat zo aan omdat mensen het honderden keren op MTV hebben gezien. Het is in hun hersenen gestampt. Maar ik vind zoveel andere nummers die ik heb geschreven even goed, om niet te zeggen: beter. 'Drain You' bijvoorbeeld is zeker zo goed als 'Teen Spirit'. Ik speel dat nummer nog altijd ontzettend graag. Als het net zo'n hit was als 'Teen Spirit', zou ik er misschien niet meer zo gek op zijn.
Maar 'Teen Spirit', daar kom ik haast niet meer doorheen, vooral op een slechte avond als vanavond. Dan kan ik mijn gitaar wel neersmijten en weglopen. En ik kan niet doen alsof ik het met plezier speel.'
Maar je hebt het vast wel met plezier geschreven.
KURT COBAIN: 'We repeteerden zo'n maand of drie. We zaten te wachten op het contract met Geffen en probeerden songs te schrijven. Ik wilde dé popsong schrijven, maar dan wel helemaal in de stijl van de Pixies. Dat moet ik toegeven (lacht). Toen ik voor het eerst de Pixies hoorde, spraken die me zo aan dat ik in die groep had moeten zitten, of tenminste in een groep die hen imiteerde. Die song is gebaseerd op hun idee van dynamiek: de afwisseling van kalme en heftige passages.
'Teen Spirit' was zo'n afgezaagd loopje. Het leek sprekend op een Bostonriff of 'Louie, Louie'. Toen ik met de gitaarpartij aankwam, keek Chris me aan en zei: 'Dat is toch belachelijk'.
Waar kwam de regel 'Here we are now, entertain us' vandaan?
KURT COBAIN: 'Dat was mijn vaste binnenkomer wanneer ik op een feestje kwam, om het ijs te breken. Als je met een stel mensen in een kamer staat, is dat vaak heel vervelend en ongemakkelijk. Dan zei ik: 'Oké, hier zijn we dan, doe eens iets leuks. Jullie hebben ons uitgenodigd.'
Hoe voelde het om iets wat je voor de lol had geschreven, ter ere van één van je lievelingsgroepen, zo ongeveer het volkslied van de grunge te zien worden, en niet te vergeten een mijlpaal in de jeugdmarketing?
KURT COBAIN: 'We hadden ook een tijdje iets wat echt van ons was. Dat ik zo met mijn gitaar boven op het publiek kon springen en dan naar achteren en weer terug werd doorgegeven zonder een schrammetje op te lopen, daar ging iets van uit wat niemand precies kon beschrijven. Maar zodra dat de grote mode werd, was het voorbij. Ik vind het nu beschamend en ik heb er genoeg van. Dat stadium zijn we voorbij.'
Dit is jullie eerste Amerikaanse toernee sinds het najaar van 1991, vlak voor de uitbarsting van 'Nevermind'. Waarom hebben jullie zo lang niet opgetreden?
KURT COBAIN: 'Ik had tijd nodig om na te denken en tot mezelf te komen. Ik dacht ook dat ik helemaal niet op toernee hoefde, want ik verdiende miljoenen dollars. Acht tot tien miljoen platen verkocht, dat leek me veel geld. Daar wou ik een beetje van genieten.
Ik wil het niet als excuus gebruiken, en het is al zo vaak gezegd, maar een van onze grootste beletselen om op toernee te gaan was mijn maagkwaal. Daar worstel ik al heel lang mee. Maar als je vijf jaar lang chronisch pijn lijdt, ben je na die vijf jaar letterlijk krankzinnig. Ik kon niéts meer aan. Ik was totaal schizofreen.'
Hoeveel van die lichamelijke pijn heb je in je songs verwerkt?
KURT COBAIN: 'Dat is een griezelige vraag, want de ellende uit iemands leven weerspiegelt zich doorgaans duidelijk in zijn muziek, en soms is dat ook heel gunstig. Waarschijnlijk heeft het ook bij mij geholpen. Maar ik zou alles opgeven voor een goede gezondheid.
Dit is tot nu toe de leukste toernee van mijn leven. Dat komt niet door de grotere zalen of doordat we meer in de watten worden gelegd, het komt gewoon doordat ik geen last van mijn maag meer heb. Ik eet. Gisteravond heb ik een enorme pizza gegeten. Gewoon al het feit dat ik dat kàn. Daar fleur ik helemaal van op. Tegelijk ben ik altijd bang geweest dat ik, als ik geen last van mijn maag meer had, minder creatief zou worden. Wie weet? (Zwijgt even) Ik heb geen nieuwe nummers op dit ogenblik.
Tot nu toe hielden we bij de opnamen van elke plaat wel nummers over, zodat we altijd iets achter de hand hadden. De volgende plaat wordt dus heel boeiend, want ik heb totaal niets meer over. Ik begin voor het eerst bij nul.'
Een van de nummers die je op het laatste moment uit 'In Utero' hebt weggelaten was 'I Hate Myself and I Want to Die'. Hoe letterlijk bedoelde je dat?
KURT COBAIN: 'Zo letterlijk als een grap kan zijn. Ten dele was dat ook de reden waarom we besloten het te schrappen. We wisten dat het niet begrepen zou worden. Het was pure zelfspot. Ik word gezien als de zuurpruim, de zeurpiet, de geflipte schizofreen die doorlopend zelfmoord wil plegen. En ik vond het wel een aardige titel. Ik heb lang gewild dat de hele plaat zo heette. Maar ik wist dat de meeste mensen het niet zouden begrijpen.'
Was je ooit zo verteerd door verdriet of pijn of woede dat je echt zelfmoord wilde plegen?
KURT COBAIN: 'In de vijf jaar dat ik die maagkwaal had, ja. Ik wilde elke dag wel zelfmoord plegen. Ik ben er vaak heel dichtbij geweest. Ik heb op toernee wel op de grond liggen kokhalzen omdat ik geen water kon binnenhouden, een kwartier voordat ik op moest. Onder het zingen hoestte ik bloed op. 't Was geen leven.'
Maar ook als satire kan zo'n song een gevoelige snaar raken. Heel wat jongeren lopen met zelfmoordgedachten rond.
KURT COBAIN: 'Dat is Nirvana ten voeten uit, die tegenpolen: satire en ernst tegelijkertijd.'
Wat voor post krijg je tegenwoordig van je fans?
KURT COBAIN (lange stilte): 'Ik las die post altijd trouw, ik verdiepte me er echt in. Maar ik heb het zo verschrikkelijk druk gehad met deze plaat, de videoclip, de toernee, dat ik geen enkele brief bekeken heb, en dat neem ik mezelf echt kwalijk. Ik had gewoon geen fut om aandacht aan onze fans te besteden. Dat was anders één van de dingen die we van plan waren te doen: ook eens de realistische kant van de groep laten zien.
Maar ik zie geen kans om post te beantwoorden, om bij te blijven op muziekgebied, en vaak zit ik nogal opgesloten. De buitenwereld is me vreemd geworden. Ik ben echt heel blij als ik nog eens naar een concert kan. We hadden pas een avond vrij in Kansas City, en we hadden geen idee waar we waren of waar we heen moesten. Op goed geluk af hebben we toen een tent gebeld waar de Treepeople uit Seattle speelden: drie heel aardige mensen, echt geweldige jongens. De hele avond ben ik met hen opgetrokken en ik heb het prima naar mijn zin gehad. Ik heb hen nog meegevraagd naar mijn hotel. Ik heb de roomservice laten komen. Waarschijnlijk heb ik me zelfs een beetje te véél uitgesloofd. Maar het was fantastisch om te weten dat ik nog altijd vrienden kan maken. Dat hield ik niet meer voor mogelijk.
Een paar jaar geleden waren we in Detroit. We speelden er in een club voor een man of tien. Vlak ernaast was een tent waar opeens Axl Rose binnenstapte, met zo'n tien tot vijftien lijfwachten. Volstrekt overtrokken, al die mensen die voor hem kropen. Als hij alléén binnen was gekomen, had er geen haan naar gekraaid. Maar hij wilde zélf de aandacht trekken.'
Wat vind je inmiddels van Pearl Jam? Het gerucht ging dat jij en Eddie Vedder samen op de cover van Time Magazine zouden staan.
KURT COBAIN: 'Daar wil ik niet op ingaan. Een van de dingen die ik heb geleerd is, dat afkraken als een boemerang werkt. Het is jammer, want die vete tussen Pearl Jam en Nirvana duurt nu al zo lang, ze was bijna opgelost.'
Het is nooit helemaal duidelijk geweest waar die vete met Vedder nu precies over ging.
KURT COBAIN: 'Er is ook nooit een vete gewéést. Ik heb onvriendelijke dingen over hen gezegd omdat die groep me niet beviel. Ik had Eddie toen nog nooit ontmoet. Het was mijn schuld, ik had beter naar hun platenmaatschappij uitgehaald. Door hun marketing profiteerden ze onbewust mee van de grunge.'
Voel je niet met hen mee? Ze hebben dezelfde zware druk ondervonden als jullie.
KURT COBAIN: 'Tuurlijk. Alleen weet ik vrijwel zeker dat ze niet zoveel moeite hebben gedaan om hun publiek uit te dagen als wij met deze plaat. Pearl Jam speelt op veilig. 't Is een sympathieke rockgroep die bij iedereen in de smaak valt. (Lacht) Allemachtig, ik heb hierover heel wat betere uitspraken in mijn hoofd gehad.
Ik heb gewoon de pest in, dat wij keihard werken om een plaat vol te zetten met zo sterk mogelijke nummers. Ik zal mezelf eens bewieroken: wij zijn stukken beter dan heel wat andere groepen. Ik ben er inmiddels achter dat je maar een paar pakkende nummers op een plaat hoeft te hebben, de rest mag dan gerust rotzooi zijn, jatwerk, maakt niet uit. Als ik slim was, had ik de meeste nummers van 'Nevermind' bewaard en over vijftien platen uitgesmeerd. Maar dat kan ik niet. Al mijn favoriete platen stonden vol met prachtnummers, het ene na het ander: 'Rocks' van Aerosmith, 'Never Mind the Bollocks', 'Led Zeppelin II', 'Back in Black' van AC/DC.'
Je staat ook bekend als een grote Beatlesfan.
KURT COBAIN: 'Zeker. John Lennon was mijn lievelings-Beatle, veruit. Ik weet niet wie welke delen van welke Beatlenummers heeft geschreven, maar van Paul Mc Cartney krijg ik de kriebels. Lennon was duidelijk gestoord, dus dat sprak me wel aan (lacht).
Op grond van wat ik heb gelezen en ik ben heel sceptisch over alles wat ik lees, vooral in rockboeken, had ik echt met hem te doen. Zoals hij in dat appartement opgesloten zat... Ook al was hij dan helemaal weg van Yoko en zijn kind, zijn leven was een gevangenis. Dat is niet eerlijk. In wezen is dàt wat me niet bevalt aan mijn roem: hoe mensen met beroemdheden omgaan. Dat moet echt veranderen. Ik kan er inkomen dat mensen idolen willen, dat ze hun helden op een voetstuk willen plaatsen, dat is hun goed recht, maar er zijn grenzen. Het is zo moeilijk hen een beetje kalm te krijgen. Ik zou zeggen: rustig aan, folks, we moeten allemaal wel eens kakken, hoor (lacht).'
'In Utero' was misschien wel de plaat waarover in 1993 van te voren het meest is gepraat en geruzied. Vond je tijdens al die titelwijzigingen en de heisa in de pers op een bepaald moment niet dat het allemaal een beetje belachelijk werd? Het gaat tenslotte maar om een plààt.
KURT COBAIN: 'Ja. Maar daar ben ik onderhand aan gewend (lacht). Dat gebeurde niet terwijl we die plaat maakten. Die is zeer snel gemaakt. Alle basisnummers waren in een week klaar. En tachtig procent van de vocalen heb ik op één dag ingezongen, in een uur of zeven. 't Ging vanzelf. Ik had een goeie dag, en ik ging maar door.'
Wat was dan het probleem?
KURT COBAIN: 'Niet de nummers. Niet de produktie. Het heeft heel, heel lang geduurd eer we doorhadden wat het probleem was. We hadden geen idee waarom we niet dezelfde energie voelden als bij 'Nevermind'. Uiteindelijk kwamen we tot de slotsom dat de zang niet hard genoeg was en dat de bas totaal onhoorbaar was. We hoorden geen noot van Chris.
Ik vind dat een paar nummers op 'In Utero' nog wel wat meer hadden kunnen worden opgeknapt. Zeker 'Penny Royal Tea'. Dat is niet goed opgenomen, er schort iets aan. Het had moeten worden opgenomen als 'Nevermind', want ik wéét dat het een sterk nummer is, een potentiële hit. We spelen met het idee het opnieuw op te nemen, of eventueel te hermixen.
Je slaat de bal wel eens mis, hé. Dat is echt heel gek met deze plaat. Ik ben nog nooit van mijn leven zo in verwarring geweest, maar ik ben ook nog nooit zo tevreden geweest over ons werk.'
Laten we het even hebben over de songs die je schrijft. Je beste nummers 'Teen Spirit', 'Come As You Are', 'Rape Me', 'Penny Royal Tea' beginnen allemaal met een zachte, sombere zanglijn. Dan zet op volle kracht het refrein in waardoor je stem brutaal wordt weggeveegd. Wat komt nu het eerst: jouw zang of dat moordende refrein?
KURT COBAIN (lange stilte, dan lacht hij): 'Ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Ik begin denk ik met de zang en ga dan over op het refrein. Maar ik krijg genoeg van dat recept. We beheersen dat nu wel als groep, maar we krijgen er allemààl genoeg van.
Nummers als 'Dumb' en 'All Apologies' wekken de indruk dat je nu naar een manier zoekt om mensen diep te raken zonder je toevlucht te moeten nemen tot het knaleffect van de gitaar.
KURT COBAIN: 'Absoluut. Ik had wel meer zulke nummers voor de andere platen willen schrijven. Maar zelfs 'About a Girl' op 'Bleach' was een gok. Ik ging helemaal op in de pop, ik was echt gek op R.E.M. en op allerhande dingen uit de jaren zestig. Maar de druk uit onze omgeving was te groot. Ons publiek wil nu eenmaal straffe gitaren horen. Dat spelen we wel graag, maar ik weet niet hoe lang ik nog elke avond uit alle macht kan staan schreeuwen, een jaar lang op toernee. Ik zou willen dat ik de weg van Bob Dylan had gekozen, en nummers zong waarbij ik niet elke avond mijn stem hoef stuk te schreeuwen. Ik hoop ze later nog te kunnen gebruiken.'
Wat betekent dat voor de toekomst van Nirvana?
KURT COBAIN: 'Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik over tien jaar nog Nirvana-nummers speel. No way. En ik wil niet als Eric Clapton eindigen. Geen kwaad woord over hem, want ik heb veel respect voor hem, maar ik wil de songs niet aan mijn leeftijd moeten aanpassen (lacht).'
Het nummer op 'In Utero' waar de meeste ophef over gemaakt is, is 'Rape Me'. Een knappe song, daar was iedereen het over eens, maar sommige mensen maakten bezwaar tegen de titel en de tekst: niet alleen bangbroeken van DJ's, maar ook vrouwen die het te ver vonden gaan dat een man zo'n beladen uitdrukking losjes in de mond nam.
KURT COBAIN: 'Ik begrijp hun standpunt. Ik heb afwisselend spijt gehad en geprobeerd me te verdedigen. Ik wilde eigenlijk een nummer schrijven dat vrouwen steunde en het thema verkrachting aansneed. De laatste paar jaar hebben mensen zo'n moeite om onze boodschap te begrijpen, dat ik maar besloot zo brutaal mogelijk te zijn. Hoe vaak moet ik dat nog zeggen? Hoe hard moet ik het uitschreeuwen?
Het is een akelig beeld. Maar een vrouw wordt verkracht, wordt daar razend over, en zegt als het ware: 'Toe maar, verkracht me maar, ga je gang, want jouw tijd komt ook nog.' Ik geloof sterk in karma, en uiteindelijk zal die klootzak zijn part wel krijgen. Hij wordt gepakt, draait de gevangenis in, en dan wordt hij verkracht. 'Dus verkracht me maar, kerel, toe maar, dan hebben we het gehad. Want jij krijgt het straks nog zwaarder te verduren.'
Wat vond Courtney ervan toen ze dat nummer hoorde?
KURT COBAIN: 'Ze begréép het volgens mij. Ik heb het haar vermoedelijk ook beter uitgelegd dan jou. Ik wil overigens nog eens benadrukken dat ik er niet op uit was te provoceren. We wilden dat nummer niet uitbrengen om ouders te jennen en een roedel feministes op onze nek te krijgen. Ik heb diepe minachting voor iemand die een vrouw zo iets aandoet. Dit is mijn manier om te zeggen: 'Doe het één keer, en je blijft misschien buiten schot. Doe het honderd keer, en je zult hangen.'
Toen je afgelopen zomer werd gearresteerd op beschuldiging van geweldpleging, heeft Courtney tegen de politie verklaard dat je vuurwapens in huis had. Waarom wil je jezelf wapenen?
KURT COBAIN: 'Ik schiet graag. 't Is reuze plezierig.'
Waar? Waarop?
KURT COBAIN (lacht): 'In het bos, op een schietbaan. Er zit een enorme rotswand achter, dus je loopt niet de kans daar overheen te schieten en iemand te verwonden. En er is in de verste verte geen mens te bekennen.'
Even los van de maatschappelijke discussie over wapens: vind je ze niet gevaarlijk in huis, vooral voor je dochtertje Frances?
KURT COBAIN: 'Nee. Ze dienen als bescherming, ik heb geen lijfwachten. Er zijn mensen vermoord die heel wat minder beroemd waren dan ik of Courtney. Het kan zelfs om een toevallige inbreker gaan. Ons huis is niet beveiligd. Ik heb maar één pistool dat geladen is, maar dat ligt veilig opgeborgen, hoog in een kast op een plank waar Frances nooit bij kan. En ik heb een M16, gewoon voor de lol. Schieten is de enige sport die ik ooit leuk heb gevonden. 't Is gewoon zo, ik probeer het zelfs niet goed te praten.'
Wat vindt Courtney van die wapens in huis?
KURT COBAIN: 'Ze was erbij toen ik ze kocht. Luister, ik zie er niet uit als een body builder. Ik kan geen indringer tegenhouden die een pistool of een mes heeft. Maar ik wil niet staan toekijken terwijl mijn gezin overhoop wordt gestoken of voor mijn ogen wordt verkracht. Dan schiet ik iemands kop eraf, zonder aarzelen.'
Meestal gaan mensen ervan uit dat iemand die een paar miljoen platen heeft verkocht het breed laat hangen. Hoe rijk ben jij? Hoe rijk voel je je? Er gaat een verhaal dat je een nieuw huis wilde kopen en er een studio in wilde bouwen, maar dat je je dat volgens je boekhouder niet kon veroorloven.
KURT COBAIN: 'Klopt. Ik kreeg laatst een cheque, royalties van 'Nevermind', en dat ging om een fors bedrag. Maar we leven niet op grote voet. Ik eet nog altijd macaroni met kaas uit de supermarkt, omdat ik dat lekker vind, ik ben eraan gewend.
Ik neem het niemand kwalijk als hij denkt dat iemand die tien miljoen platen verkoopt miljonair is en de rest van zijn leven op zijn reet kan zitten. Maar zo gaat dat niet. Ik heb vorig jaar een miljoen dollar uitgegeven, en ik zou niet weten waaraan. Goed, ik heb een huis van vierhonderdduizend dollar gekocht. En zo'n driehonderdduizend dollar belastingen betaald. En verder? Ik heb wat geld aan mijn moeder geleend. En ik heb een auto gekocht. Dat was het zowat.'
Van zo'n miljoen blijft dus weinig over.
KURT COBAIN: 'Daar sta je versteld van. Een van de voornaamste redenen dat we niet op toernee zijn gegaan toen 'Nevermind' in Amerika heel goed liep, was dat ik dacht: 'Lazer op, waarom zou ik in godsnaam op toernee gaan? Ik heb constant pijn in mijn maag, wie weet leg ik onderweg wel het loodje. Ik verkoop stapels platen, ik kom de rest van mijn leven wel toe met een miljoen dollar.' Maar je hoeft niet eens te proberen dat uit te leggen aan iemand van vijftien. Zelf had ik dat ook nooit geloofd.'
Ben je wel eens ongerust over de invloed die je werk, je manier van leven en je aanhoudende gevecht met de roem op Frances hebben? Ze leek daar vanavond in die kleedkamer heel tevreden rond te drentelen, maar het moet toch een vreemde wereld voor haar zijn.
KURT COBAIN: 'Ik maak me daar flink zorgen over. Ze lijkt haast een soort allemansvriendinnetje. Ze vindt iedereen aardig. En het zit me dwars dat ze overal mee naartoe wordt gesleept. We hebben dan wel twee kindermeisjes, maar als ze met ons meereist, zit ze toch in een vreemde wereld.'
In 'Serve the Servants' zing je 'I tried hard to have a father/ But instead I had a dad'. Ben je bang als vader dezelfde fouten te maken die misschien in jouw jeugd zijn gemaakt?
KURT COBAIN: 'Nee, helemaal niet. Ik weet dat ik heel wat meer genegenheid kan tonen dan mijn vader destijds. Ook als Courtney en ik uit elkaar zouden gaan, zou ik het nooit zover laten komen dat spanningen tussen ons ten koste van Frances zouden gaan. Dat kan een kind de vernieling in helpen. Ik geloof niet dat Courtney en ik zo verknipt zijn. We zijn ons hele leven liefde te kort gekomen, en daar hebben we zelf zo'n behoefte aan, dat we maar één doel hebben: Frances zoveel mogelijk liefde en steun geven.'
Hoe waren de verhoudingen binnen Nirvana het laatste jaar?
KURT COBAIN: 'Toen ik aan de drugs was, nogal slecht. De communicatie ontbrak. Chris en Dave begrepen niets van mijn drugprobleem. Ze hadden nooit met drugs te maken gehad. Ze dachten net zo over heroïne als ik voor ik eraan begon. Het was heel treurig. We spraken elkaar nauwelijks. Ze vreesden het ergste, en dat neem ik hen niet kwalijk. Maar sinds ik clean ben, is de toestand weer vrij normaal. Behalve dan met Dave. Over hem maak ik me nog steeds zorgen, want hij heeft nog altijd het gevoel dat hij elk moment kan worden vervangen. Hij heeft nog altijd het gevoel dat hij...'
...niet door de auditie is gekomen?
KURT COBAIN: 'Ja. En dat begrijp ik niet. Ik probeer hem zoveel mogelijk te complimenteren. Ik ben niet iemand die vaak complimenten geeft, maar Dave is blijkbaar iemand die af en toe moet worden gerustgesteld, dus probeer ik dat vaker te doen.'
Jij maakt de dienst uit.
KURT COBAIN: 'Ja. Ik vraag wel hun mening, maar uiteindelijk ben ik degene die beslist. Het voelt altijd raar als ik dat zeg, zelfzuchtig. Maar we hebben nog nooit ruzie gehad. Dave, Chris en ik hebben nog nooit tegen elkaar staan brullen.'
Zijn er geen onderwerpen waarover verhitte discussie is geweest?
KURT COBAIN: 'Jawel, over de royalties. Ik krijg alles van de teksten. Van de muziek krijg ik 75 procent, en de rest gaat naar hen. Ik vind dat redelijk. Maar toen daar wrijving over ontstond, was ik aan de drugs. En zij dachten dat ik nog méér zou willen. Ze waren bang dat ik zo gek zou worden, dat ik hen maandelijks een salaris zou uitbetalen. Maar zelfs toen hebben we niet tegen elkaar geschreeuwd.'
Gelet op je bezwaren om 'Smells Like Teen Spirit' te spelen en steeds weer hetzelfde nummer te schrijven zie je een moment komen dat Nirvana ophoudt? Dat je alléén doorgaat?
KURT COBAIN: 'Ik denk niet dat ik ooit iets alleen zou kunnen, een soort Kurt Cobain-project. Maar ik zou best iets willen doen met mensen die volstrekt anders zijn. Iets totààl anders.'
Dat voorspelt weinig goeds voor de toekomst van Nirvana en het soort muziek dat jullie met elkaar maken.
KURT COBAIN: 'Daar zinspeel ik dit hele interview al zo'n beetje op: dat bij ons de rek er bijna uit is. We zijn op het punt beland dat alles herhaling wordt. We hebben geen streefdoel meer, niets meer om naar uit te zien. De beste tijd die we ooit hebben gehad, was vlak nadat 'Nevermind' was uitgekomen en we die Amerikaanse clubtoernee deden. Elke keer was de zaal volledig uitverkocht, en de plaat liep als een trein. Er hing een geweldig gevoel in de lucht, één brok energie. Er gebeurde iets heel bijzonders.
Ik vind het afschuwelijk om het zelfs maar te zéggen, maar ik zie deze groep hoogstens nog een paar platen maken, of we moeten echt ons best doen om te gaan experimenteren. Ik zou me graag in andere dingen verdiepen, en ik weet dat dat ook voor Chris en Dave geldt. Maar ik weet niet of we dat met elkaar kunnen doen. Ik wil geen plaat meer uitbrengen die klinkt als de vorige drie.
Ik weet dat we nog minstens één plaat gaan maken, en ik weet al vrij goed hoe die gaat klinken: een beetje ijl, akoestisch, zoals 'Automatic for the people' van R.E.M. Kon ik maar een paar nummers schrijven zo goed als zij... Ik weet niet hoe die groep het voor elkaar krijgt. Niémand kan aan hen tippen. Het succes heeft kennelijk geen enkele vat op hen, ze blijven de meest fantastische muziek afleveren.
Dat zou ik ook graag van deze groep zien. Want wij zitten in zo'n sleur, we hebben een etiket. Wat is R.E.M.? College rock? Dat is niet echt een stempel. Maar grunge is net zo'n onuitwisbaar brandmerk als new wave. Daar kom je niet meer van af. En op een dag is het achterhaald. Je moet durven gokken en hopen dat je ofwel wordt geaccepteerd door een heel nieuw publiek, ofwel dat hetzelfde publiek met je meegroeit.'
En als de jeugd niet volgt?
KURT COBAIN: 'Tja (lacht). Dan kunnen ze voor mijn part de pot op.'
David Fricke
© Rolling Stone
|
|
|
